نیستان

این کتاب یک مثنوی بلند در 240 بیت و در رابطه با موضوع عاشوراست. گاهی در میانه این مثنوی، غزلیاتی به چشم می خورد، به همین علت می توان قالب این اشعار را مثنوی غزل که یکی از قالب های رایج شده در میان شاعران پس از انقلاب اسلامی است، خواند. وزن این مثنوی، وزنی است که آثار مشهور و مهمی همچون «هفت پیکر نظامی» در قالب آن سروده شده است؛ وزن «فاعلات مفاعلن فعلن» از لحاظ ریخت آوایی و چیدمان هجاهای آن به زبان گفتار و محاوره نزدیک است و در اصطلاح ادبی به آن «وزن خوش رکاب» می گویند. سرودن این شعرها در دو مرحله انجام گرفت. شاعر در ابتدا در سال 1389 حدود 40 بیت از آن را سروده و بعد از یک وقفه در محرم سال 90 مابقی آن را سروده شده است. پرونده این شعر هنوز هم نزد شاعر بسته نشده است و وی هر از گاهی ناگفته هایش را به این منظومه اضافه می کند. در نگاه عارفانه شاعر به واقعه کربلا و عاشورا در ابتدا نسبت خود با هستی را مشخص کرده و سپس از آن منظر به بیان رویداد عاشورا می پردازد و باید گفت که آقای ولیئی نیز از همین منظر به سرایش اشعار این کتاب پرداخته است. تفاوت عمده این کتاب حاضر با کتاب عمان سامانی در این است که عمان در گنجینه اسرار به نوعی مقتل گویی نیز انجام داده است، اما ما در اشعار قربان ولیئی جزییاتی از واقعه عاشورا مشاهده نمی کنیم.

افسانه‌ها افسونگرند. آدمی با هر پایه و مایه‌ی علمی و در هر سن و سال، به شنیدن افسانه و خواندن داستان‌های جن و پری گرایش دارد. حتی آنان که به اقتضای سن و موقعیت اجتماعی و احراز رتبه‌ای از فرزانگی، در جمع و به ظاهر، افسانه ها را کودکانه و غیر جدی می‌شمارند و اصطلاحاً با دست پس می زنند، در خلوت یا نشست‌های دوستانه، آن را با پا پیش می‌کشند و افسانه را نَقل و نُقل محفل خود می‌کنند. افسانه بر خلاف داستان و رمان ، قائل به منطق روایی نیست. هر اتفاق و حادثه ای ولو غیر معقول و باورناپذیر، در افسانه امکان-پذیر و حتی لازم و خواستنی است. تنها توقع مخاطب افسانه - علاوه بر جاذبه‌های معمول هر روایت داستانی – پایان شیرین یا به تعبیر فرنگی‌ها «Happy End» است. شنونده و خواننده‌ی افسانه، حتی از کشته شدن قهرمان قصه نگرانی ندارد چون به تجربه می‌داند که تا پیش از پایان افسانه، یک اکسیر جادویی یا یک ورد شفا بخش باعث زنده شدن دوباره‌ی قهرمان می شود. افسانه‌ها و داستان‌های قدیمی برای بسیاری از ما حسی نوستالژیک به همراه دارد؛ حسی‌که می‌گوید باید منتظر شنیدن داستان یا افسانه‌ای باشیم که گاهی ما را سال‌ها و قرن‌ها به گذشته می‌برد و حسی مشترک میان ما و گذشتگان‌مان تداعی می‌کند و گاه شرح حالی از انسانی نامعلوم پیش روی‌مان می‌گذارد که در فضا و زمانی نامشخص، روایت‌گر حکمتی برای ماست. این افسانه‌ها به هر شکل و شیوه‌ی روایی، در دو عامل مشترک هستند...

رمان، روایتی است از زندگانی امام حسن مجتبی (ع)، در بستر زمانی شهادت حضرت امیر و آغاز خلافت امام تا شهادت ایشان. و محوریت موضوع صلح. شجاعی در این رمان با رفت‌وبرگشت‌های راوی میان دو جبهه امام و معاویه و بازسازی و بازیابی اهداف و افکار و شخصیت معاویه، تصویری جدید از صلح امام به مخاطب ارائه میدهد.

باد و کاه نوشتۀ محمد‌رضا بایرامی است. باد و کاه داستانی روستایی است. در بسیاری از آثار محمدرضا بایرامی می‌توانیم نشانه‌ای از آذربایجان و روستا را ببینیم و این کتاب نیز جدا از آن‌ها نیست. راوی این داستان یک نوجوان است که نویسنده از چند زاویه دید شخصیت او را به تصویر کشیده است.

یوما… یک لفظ دلنشین که گرمای داشتن یک مادر مهربان را برایت تداعی می کند. مادری که در پناه چادرش آرام بگیری. مادری از ورای قرن ها پیش که هنوز می توانی حسش کنی. یوما، ام المؤمنین… «یوما» یک روایت است از زندگی مادرمان. داستان نیست، اما هر آنچه می گوید، همین که از مادر است، شنیدنی است. مثل یتیمی مادر ندیده که دوست دارد از مادرش برایش تعریف کنند. از اینکه ام الیتامی بوده در مکه. از اینکه برده ها را اگر آزاد هم می کرده، نوکری در خانه اش را بر آزادی ترجیح می داده اند. بس که مادری کرده مادرمان. مهم ترین ویژگی کتاب، موضوع آن است. خواندن از مادری که ندیده ایم، اما وامدار مهرش هستیم و اگر نبود، ما هم…

کتاب از دیار حبیب اثری از سید مهدی شجاعی است که در سال 1385 منتشر شده است. این کتاب دو تن از یاران امام حسین (ع) به نام‌های «حبیب بن مظاهر» و «میثم تمار» را معرفی می‌کند که در واقعه‌ی عاشورا به شهادت می‌رسند. کتاب از دیار حبیب شامل ده داستان است که از زبان نویسنده بیان می‌شود و با نثری روان خواننده را در جریان اتفاقات تاریخی قرار می‌دهد.