مجموعه داستان

بختیار علی
در این رمان که به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده است در ابتدای کتاب با دو داستان به ظاهر متفاوت روبه‌رو هستیم. هر دو داستان از زبان مظفر صبحدم روایت می‌شود. مظفر صبحدم کسی است که در هنگام جنگ‌های داخلی با فرمانده خود در خانه کوچکی محاصره می‌شوند و امکان فرار هردو نفر آن‌ها وجود ندارد بنابراین مظفر صبحدم تصمیم می‌گیرد بماند و در برابر نیروهای دشمن مقاومت کند تا یعقوب صنوبر بتواند فرار کند. بعد از این اتفاق، مظفر صبحدم اسیر می‌شود و به زندانی در صحرا فرستاده می‌شود. او را ۲۱ سال در سلول انفرادی زندانی می‌کنند.

"آقای موقوفه –یعنی وقف کننده-خودش مرا محاکمه کرد،ببخشید امتحان کرد.تابستان بود و من یک عینک آفتابی تیره رنگ به چشمم بود.گفت: «من به آدم هایی که عینک تیره به چشم بزنند کار نمی دهم.» زودی عینکم را برداشتم و گذاشتم ته جیبم. گفت: «من به آدم هایی که پدر مادر دار و از خانواده های محترم نباشند کار نمی دهم.» زودی عینکم را برداشتم و گذاشتم ته جیبم.ببخشید ،فورا جواب دادم:«من خیلی پدر مادر دار هستم.دو تا مادر دارم،دو تا پدر» گفت:«پدر و مادر زیادی به چه دردی می خورد؟ سواد چقدر داری؟»گفتم:«دانشجوی هستم. رشته حقوق»گفت :«مگر می شود هم دانشجو بود و هم کار کرد؟» گفتم «بله قربان.خیلی از دانشجوها برای آن که دانشجو بمانند مجبورند کار کنند» گفت : «زیاد وراجی می کنی. اما اگر آدم حرف شنو و مودبی باشی و کاملا راز نگهدار باشی،من زندگیت را رو به راه می کنم.» گفتم: « ممنون قربان!کسانی که رشته قضاوت را انتخاب می کنند اصولا راز نگه دارند.»

کتاب از به یکی از رمان‌های دفاع مقدس است. این رمان در قالب نامه‌های مختلف نوشته‌شده است. نامه‌هایی که از طرف افراد مختلف نوشته‌شده و از درون آن‌ها داستان‌های متفاوتی شکل می‌گیرد. شخصیت اصلی کتاب خلبان جانبازی است که دوپایش را ازدست‌داده است. او که مرتضی نام دارد آرزو دارد دوباره پرواز کند، کاری که همه فکر می‌کنند اشتباه و غیرممکن است. رضا امیرخانی، نویسنده‌‌ی این داستان، آن را به شکلی منحصربه‌فرد نوشته است و تلاش کرده است با شکل دادن گفت‌وگوهایی در قالب نامه اهداف خود را بیان کرده و مفاهیم مدنظرش را منتقل کند. از به یکی از آثار بااهمیت ادبیات دفاع مقدس است. این رمان را انتشارات نیستان سال ۸۰ روانه‌ی بازار کتاب ایران کرد.

یک سیبیله بود که از زیر بوته بیرون آمده بود. سیبیله داد زد: «من سیبیل کی‌ام؟» گربه گفت: «سیبیل من که نیستی، چون من خودم سیبیل دارم.» بز گفت: «سیبیل من هم نیستی، چون من ریش دارم.» خروس گفت: «من که اصلاً سیبیل ندارم.» مورچه گفت: «تو سیبیل منی.» آن‌وقت سیبیل را برداشت، چسباند پشت لبش. سیبیله کلفت بود، گنده بود. مورچه راه که می‌رفت تالاپ‌تالاپ می‌خورد زمین. یک دفعه …