رابیندرانات تاگور، زاده ی ۷ مه ۱۸۶۱ و درگذشته ی ۷ اوت ۱۹۴۱، شاعر، فیلسوف، موسیقیدان و چهره پرداز اهل بنگال هند بود. نام آوریش بیشتر به خاطر شاعری اوست. وی نخستین آسیایی برنده ی جایزه ی نوبل بود. پدرش دبندرانات (مهاریشی) و مادرش سارادادیوی نام داشت. پدر تاگور غزل های حافظ را از برداشت و به اشعار فارسی علاقه وافری داشت. او خود را متعلق به سرزمین ایران می دانست. به تاگور لقب گوردیو به معنای پیشوا داده اند. وی از سردمداران دیرین و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان به شمار می آید.
نزارقبانی شاعر بزرگ عرب در مجموع به عنوان شاعر عشق و زن شناخته شده است، اما بسیاری از اشعار این سخنسرای بزرگ رو در رویی با ستمی است که بر مردم ستمدیده فلسطین از طرف کشور غاصب اسرائیل می رود. در این مجموعه هر دو دسته از این اشعار گزینش شده اند. . او نخستین مجموعه شعری خود را با نام «آن زن سبزه به من گفت» در 1944 در تیراژ 300 نسخه چاپ کرد. در این مجموعه این شاعربیست و یک ساله سوری به صورت غیر منتظرهای به جنگ با سنت و تابوهای عرب درباره زن برخاسته بود. او چون عموی خود ابوخلیل قبانی (1836-1902) شاعر و نمایشنامهنویس و کارگردان جنجالی که از ترس کینه و حملات سنتپرستان مجبور به ترک سوریه شده بود،با چاپ این کتاب جنجالی به پا کرد. در ماه مارس 1946 مجله مصری الرساله، یادداشتی به قلم شیخ علی طنطاوی درباره این کتاب نوشت: «اخیراً در دمشق کتاب کوچکی چاپ شده است که جلد قشنگ و ظریفی دارد و کاغذی زرورق دور آن پیچیدهاند، از آن کاغذهایی که در مجالس عروسی دور جعبههای شکلات میپیچند. نوار قرمزی نیز دور آن بستهاند نظیر نوارهایی که فرانسویان در اوایل اشغال دمشق مقرر کرده بودندکه زنان بدکاره بر کمر خود ببندند تا شناخته شوند. در این کتاب سخنانی به نام شعر چاپ شده است…» حمله اصلی بر این کتاب نه بهخاطر نوآوری در فورم شعری بلکه بیپروایی شاعر در شکستن تابوهای سنتی در باره زن بود. این مجموعه با وجود تمامی هجومها و دشمنیها به سرعت به میان مردم به ویژه جوانان رفت و نام نزار را به عنوان شاعری جنجالی و شجاع سر زبانها انداخت.
کتاب حاضر، شامل 100 قطعه شعر در قالب غزل، مثنوی،رباعی، چهار پاره، شعر نیمایی و سپید، درباره جنگ ایران و عراق ودفاع مقدس، از شاعرانی چون قیصر امین پور، سلمان هراتی، فاطمه راکعی، سهیل محمودی، علیرضا قزوه، سپیده کاشانی، حمیدسبزواری، علی معلم و ... است. گردآورنده در سرآغازِ کتاب، اشعار مربوط به جنگ ایران و عراق را به دو دوره «شعر جنگ» (شعر زمان جنگ) و «شعر دفاع مقدس» (شعربعد از جنگ) تقسیم کرده و ضمن ارائه تعریفی از هر کدام، تفاوتهای میان آنها را بیان نموده و معتقد است - به لحاظ شعری - در دوره«دفاع مقدس» قرار داریم. وی همراه با ارائه گزیدهای از اشعار جنگو دفاع مقدس، به نقد و بررسی اکثر این اشعار پرداخته و توضیحات حاشیه ای پیرامون آنها ارائه کرده است.
محمد مختاری در کتاب هفتاد سال عاشقانه به گزینشی «مثلثی» روی آورده است که اضلاع آن اینهاست: حد عام قابلقبول، قدرت نمایندگی شعر از سوی شاعر، نظر شخصی گردآورنده. روح کلّی این گزینش، مفهوم اساسی کار او در کتاب انسان در شعر معاصر است: درک حضور دیگری.
قربان ولیئی از معدود شاعرانی است که به دور از جریانها، خلوت دنجی را برای سرایش خویش انتخاب کرده است. اشعار قربان ولیئی برگرفته از سبک و سلوک زندگی وی هستند و همین آنها را از شعر سایر شعرا متمایز میکند. از ولیئی تا کنون چندین کتاب به چاپ رسیده است: «درخت در خودش راه میرود»، «باید نوشت نام تو را با پرندهها»، «ترنم داوودی سکوت»، «گفتم به لحظه نام تو را، جاودانه شد»، «ضربان ذات» و «لحظهی جهان» و... که گزیدهای از این کتابها به همراه چند غزل جدید را میتوان در «موسیقی نواحی جان»، بهانتخاب زهیر توکلی و مبین اردستانی بهنظاره نشست.
یکی از فعالیتهای جدی مؤسسۀ شهرستان ادب، برگزاری دورۀ شعر جوان انقلاب اسلامی (آفتابگردانها) است که در آن شاعران جوان سراسر کشور حضوری یکساله دارند و خدماتی به آنان عرضه میشود. «این بار به نام عشق» گزیدهای است از اشعار شاعران جوان حاضر در اولین دورۀ شعر آفتابگردانها که به همت گروه شعر شهرستان ادب گردآوری شده است.