هرمس

رابیندرانات تاگور، زاده ی ۷ مه ۱۸۶۱ و درگذشته ی ۷ اوت ۱۹۴۱، شاعر، فیلسوف، موسیقیدان و چهره پرداز اهل بنگال هند بود. نام آوریش بیشتر به خاطر شاعری اوست. وی نخستین آسیایی برنده ی جایزه ی نوبل بود. پدرش دبندرانات (مهاریشی) و مادرش سارادادیوی نام داشت. پدر تاگور غزل های حافظ را از برداشت و به اشعار فارسی علاقه وافری داشت. او خود را متعلق به سرزمین ایران می دانست. به تاگور لقب گوردیو به معنای پیشوا داده اند. وی از سردمداران دیرین و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان به شمار می آید.

انسان از هزاره‌های پیشین تا همین امروز با اساطیر درگیر بوده و بی‌وقفه زندگی‌اش با حضور آن‌ها گذشته است. کمتر متفکر، هنرمند و ادیبی را می‌توان نام برد که مسئله‌ی اساطیر و نقش‌شان در تاریخ بشر و زیست – جهان انسان برایش واجد اهمیتی ویژه نباشد. اسطوره‌ها چه از نوع متقدم و چه از نوع متاخرشان، چنان بر همه‌ی جنبه‌های زیستن ما در جهان سایه انداخته‌اند که از جزئی‌ترین و خصوصی‌ترین لحظه‌های زندگی مثل زندگی زناشویی تا عمومی‌ترین وضعیت‌ها مثل حضور در مراسم تدفین، به آن‌ها مرتبطند. سیروس شمیسا که سال‌های متمادی عمرش را به نوشتن و پژوهش در حوزه‌های مختلف فرهنگ، هنر، ادبیات، فلسفه، روان‌شناسی و ... گذرانده، مجموعه‌ی یادداشت‌هایی که طی سالیان درباره‌ی اسطوره‌ها نوشته را در قالب کتاب «اساطیر و اساطیرواره‌ها» گرد آورده است. این یادداشت‌ها که ماحصل تدقیق و تعمق در پدیده‌های پیرامونی نویسنده است، از چیستی و چرایی اسطوره‌ها تا نسبت‌شان با تاریخ، ادابیات، هنر، سیاست، دین و ... را در برمی‌گیرند. شمیسا از تماشای یک فیلم سینمایی گرفته تا حضور در مراسم عید پاک در واتیکان را جرقه‌هایی در نوشتن یادداشت‌ها این کتاب می‌داند و با توجه به وسعت نظر و دامنه‌ی وسیع معلومات و قوه‌ی تحلیل‌اش، مجموعه‌ای خواندنی را به نام اساطیر و اساطیرواره‌ها عرضه کرده است.

قاسم هاشمی نژاد (زادهٔ ۱۳۱۹ در آمل – درگذشتهٔ ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ در تهران) نویسنده، روزنامه نگار، مصحح و مترجم ایرانی بود. او در دههٔ ۱۳۴۰ در روزنامهٔ آیندگان نقد ادبی می نوشت و در سال ۱۳۵۸ یکی از بهترین رمان های پلیسی ایران را با نام فیل در تاریکی نوشت که مشهورترین اثر وی نیز به شمار می رود.مادربزرگ وی خیرالنساء هاشمی نژاد زنی بود روستایی از شهر آمل استان مازندران که قاسم هاشمی نژاد زندگی وی را در پوششی رازآمیز در داستان «خیرالنساء (۱۲۷۰–۱۳۶۷): یک سرگذشت» خود نوشته است

تاریخ دو سده‌ی اخیر ایران چند چهره‌ی درخشان دارد که فارغ از هر دیدگاه و مشی فکری و سیاسی، کارهای بزرگ‌شان در زمینه‌ی آموزش، ترجمه و تالیف، آن هم در مقام اولین‌‌ها و بنیان‌گذران، تا ابد نام‌شان را در اذهان تاریخ جاودانه می‎‌کند. امثال علامه دهخدا، محمدعلی فروغی، علی اصغر حکمت، ایرج افشار، فریدون آدمیت، احمد آرام و ... . احمد آرام یکی از این نام‌های خجسته و درخشان است که آموزگاری، مدیریت آموزشی و فرهنگی، تالیف کتب درسی و آموزشی، دایره‌المعارف‌نویسی و فرهنگ‌نویسی و ترجمه از زبان‌های فرانسه، انگلیسی و عربی، همه و همه بخشی از فعالیت‌های اوست. کتاب «احمد آرام و سهم او در واژه‌گزینی و تاریخ‌نگاری» نوشته‌ی «غلامعلی حداد عادل» جایگاه رفیع او در حوزه‌ی زبان و سبک‌اش در ترجمه را زیر نظر قرار داده و خدمتی که به واسطه‌ی تسلط‌اش بر زبان‌های مبدا و مقصد به زبان فارسی و گسترش دانش از طریق ترجمه انجام داده است. احمد آرام که زبان عربی را خارج از دارالفنون و با علاقه‌ی شخصی‌اش فرا گرفته بود، چنان در یادگیری این زبان کوشا بود که در 24 سالگی اولین مقاله‌ی تالیفی‌اش به زبان عربی در مجله‌ی «العرفان» لبنان منتشر شد. همین قرابت شخصی آرام به زبان عربی موجب شد عمده‌ی کارهای مهم و بزرگ او در ترجمه و واژه‌گزینی در ترجمه‌ی آثار بزرگ علمی و اسلامی از زبان عربی به فارسی باشد و کتاب حاضر نیز بیشترین تکیه و بررسی‌اش را بر این آثار گذاشته است. کتاب «احمد آرام و سهم او در واژه‌گزینی و تاریخ‌نگاری» به دلیل وسعت دامنه‌ی بررسی و هم‌چنین اهمیت کار استاد آرام، یکی از بهترین منابع برای پژوهشگران حوزه‌ی تاریخ، ترجمه و زبان‌شناسی است و می‌تواند کمک‌حال دانشجویان همه‌ی این حوزه‌ها باشد.

در این نوشتار برآنیم تا با استفاده از توانمندی های به دست آمده در عرصه‌ی علوم شناختی و عصب شناسی به تبیین چیستی و چگونگی شکل گیری نظریه های علمی نه در قالب رویکرد گزاره‌ای یا حتی مدل - نظریه بلکه در قالب مدل سازی در شبکه های عصبی و مطالعات تجربی مغز و رویکردهای عصب-محاسباتی بپردازیم.

حکیم سنایی، یکی از بزرگ‌ترین سخن‌پردازان پارسی‌گو و سرایندگان ایرانی در عرصهٔ ادبیات تعلیمی و اندرزی است که در رشد و بالندگی حکمت دینی نقش به‌سزایی داشت. شعر وی، آمیزه‌ای است از حکمت آرمان‌شهراندیشی و جهان‌نگری حکیمانه. سنایی، مظهر تحول در اندیشه و نوآوری در زبان و شیوه‌های بیانی گسترش درون‌مایه‌های حکمت‌آمیز است. این کتاب از نظر گستردگی، نکته‌بینی، تازه‌جویی، روش پژوهش و گستردگی منابع و مآخذ بر بسیاری از پژوهش‌های همانند برتری دارد. بی‌گمان این کتاب می‌تواند دریچه‌های جدیدی فراروی پژوهشگران شعر و ادب فارسی بگشاید و مباحث «سنایی‌پژوهی» را گسترده‌‌تر سازد. کتاب به سه بخش تقسیم شده است: زندگی حکیم سنایی، آثار سنایی؛ بررسی فقه‌اللّغوی، سنایی بین شعر مذهبی و غیرمذهبی؛ پیشهٔ شاعری.