نمایش‌نامه

آلبر کامو، زاده ی ۷ نوامبر ۱۹۱۳ و درگذشته ی ۴ ژانویه ۱۹۶۰، نویسنده، فیلسوف و روزنامه نگار فرانسوی بود. او یکی از نویسندگان بزرگ قرن بیستم و خالق کتاب مشهور بیگانه است.پدرش «لوسین کامو» فرانسوی فقیری بود که در الجزیره برزگری می کرد و در آنجا با زن خدمتکاری که اهل اسپانیا بود ازدواج کرد و صاحب دو فرزند به نام های لوسین (هم نام پدر) و آلبر شد. کودکی کامو در یک زندگی فقیرانه ی طبقه ی کارگری سپری شد. او در تعطیلات تابستانی در برابر دریافت دستمزدی اندک در مغازه ها کار می کرد؛ سپس به آموختن انگلیسی پرداخت و با زبان اسپانیایی آشنا شد، ولی نتیجه ی کار مطلوب نبود. در سال ۱۹۳۰ و با دریافت دیپلم، نخستین گام را به سوی ترقی برداشت. سپس در دسامبر همان سال نخستین نشانه های ابتلاء به بیماری سل در او نمایان شد و به همین خاطر مجبور شد فوتبال را کنار بگذارد، هرچند که تا آخر عمر کوتاهش یک تماشاچی فوتبال باقی ماند.در سال ۱۹۳۵ لیسانس فلسفه را گرفت و در ماه مه سال ۱۹۳۶ پایان نامه ی خود را درباره ی فلوطین ارائه داد.کامو در ۱۹۳۴ با «سیمون هیه»، دختری جوان، ثروتمند، زیبا و البته معتاد به مرفین ازدواج کرد و دو سال بعد در اثر خیانت هایی از هر دو طرف و با تحمل «تجربه ای دردناک» از هم جدا شدند. ازدواج دوم کامو در ۱۹۴۰ بود و او با فرانسین فور، که یک پیانیست و ریاضی دان بود، ازدواج کرد.در ۱۹ دسامبر ۱۹۴۱ کامو اعدام «گابریل پری» را شاهد بود که این واقعه به قول خودش موجب متبلور شدن حس شورش علیه آلمان ها در او شد. کامو در بعداز ظهر چهارم ژانویه ۱۹۶۰ و در سن ۴۷ سالگی بر اثر سانحه ی تصادف نزدیک سن، در شهر ویل بلویل درگذشت. در جیب کت او یک بلیط قطار استفاده نشده پیدا شد، او ابتدا قرار بود با قطار و به همراه همسر و فرزندانش به سفر برود ولی در آخرین لحظات پیشنهاد دوست ناشرش را برای همراهی پذیرفت تا با خودروی او سفر کند.

ادبیات هر ملتی از سه بخش مهم و تأثیرگذار تشکیل‌شده است. شعر ، داستان و نمایشنامه این بخش‌ها هستند. برای آشنایی با ادبیات هر ملتی لازم است هر سه بخش را موردمطالعه و بررسی قرار دهیم. خواندن این نمایشنامه‌ی فرانسوی به شما کمک می‌کند با فرهنگ و ادبیات فرانسه آشنا شوید و بتوانید با آداب‌ورسوم این ملت ارتباط برقرار کنید. نمایشنامه‌ی مهمانسرای دو دنیا نوشته‌ی اریک امانوئل اشمیت است و یکی از بهترین نمونه‌های ادبیات فرانسه محسوب می‌شود.

کتاب نوای اسرارآمیز، نمایشنامه ای نوشته ی اریک امانوئل اشمیت است که اولین بار در سال 1996 به چاپ رسید. آیا هیچ وقت می توانیم کسی که عاشقش شده ایم را بشناسیم؟ آیا عشق دوطرفه، فقط سوءتفاهمی خوشحال کننده است؟ دو شخصیت در جهان اسرار عشق، با یکدیگر هم مسیر می شوند: آبل زنورکو، برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات که به دور از انسان ها در جزیره ای دورافتاده در دریای نروژ زندگی می کند، و اریک لارسن، خبرنگاری که به خاطر مصاحبه با زنورکو، فرصت آشنایی با او را پیدا کرده است. اما چرا زنورکوی انسان گریز، انجام مصاحبه با لارسن را می پذیرد؟ گفت و گوی میان این دو مرد خیلی زود به بازی بی رحمانه و پیچیده ای از حقیقت تبدیل می شود و رازهایی را برملا می کند که هر لحظه به تعلیق و جذابیت داستان می افزایند.

تقدیر و اختیار، اختیار و انتخاب، انتخابی سرنوشت ساز، انتخابی میان بد و بدتر. انتخابی که زندگی متفاوتی را رقم می‌زند یا تقدیری که با طرح مسئله انتخاب و ایجاد تلاطم و نوسان ذهن و روح، پیوسته انسان را در بوته‌ی آزمایش قرار می‌دهد. در این اثر، ترنس زاتیگان، نمایش‌نامه نویس نامدار بریتانیایی، مخاطب را به درک تردیدها و تاملات شخصیتی به نام هستر در رویارویی با تصمیم خطیر در زندگی اش دعوت می‌کند.

کتاب مجموعه نمایشنامه های غلامحسین ساعدی 12 جلدی اثر غلامحسین ساعدی توسط انتشارات نگاه به چاپ رسیده است. غلامحسین ساعدی (زادهٔ ۲۴ دی ۱۳۱۴، تبریز – درگذشتهٔ ۲ آذر ۱۳۶۴، پاریس) با نام مستعارِ گوهرِ مراد، نویسنده و پزشک ایرانی بود. ساعدی نمایشنامه نیز می‌نوشت و پس از بهرام بیضایی و اکبر رادی از نامدارترین نمایشنامه‌نویسان زبان فارسی به‌شمار می‌رفت. ساعدی در ادبیات و اندیشهٔ سیاسی از پیروان جلال آل احمد به‌شمار می‌رفت؛ و از اوایل تشکیل کانون نویسندگان ایران بدان پیوست. نمایشنامه های غلامحسین ساعدی در دهه های چهل و پنجاه تا امروز به دلیل تو جه شان به سوژه های اجتماعی و سیاسی و همچنین به دلیل نگارش مینی مالیستی و ساده شان، این بخت را داشته اند که بارها و بارها توسط گروه های تئاتری آماتور و حرفه ای روی صحنه بروند. هم نمایشنامه های نمادین او و هم نمایشنامه های واقع گرایانه اش همواره آیینه ی تمام نمای جامعه ایرانی بوده اند، آیینه ای که هراس ها و مصائب دوران خود را به خوبی منعکس کرده اند

«سواری روی دریاچه» نه یک تراژدی‌ست، نه یک کمدی و نه یک فارس. نه آموزنده است نه سرگرمی برای عموم. تجسمی‌ست از همهٔ این نوع‌ها در معادل‌هایش در جامعه که از طریق آسیب‌پذیری، مصائب، سنگدلی، و بی‌قیدی آدم‌هائی که بازیگر این نمایشنامه هستند قابل درک و نیز پیچیده شده است.