نیلوفر

کتاب آینه های دردار، رمانی نوشته ی هوشنگ گلشیری است که اولین بار در سال 1992 چاپ شد. داستان این رمان به نویسنده ای میانسال به نام ابراهیم می پردازد که به منظور شرکت در گردهمایی های ادبی ایرانیان خارج از کشور، راهی سفری به اروپا می شود. ابراهیم در پایان یکی از جلسات این گردهمایی ها، به نوشته ی کوتاهی از کسی برمی خورد که ظاهرا او را می شناسد. این شخص از ابراهیم خواسته که در صورت سفر به پاریس با شماره ی داده شده تماس بگیرد. با گذشت زمان، یادداشت های دیگری از همین شخص به دست ابراهیم می رسد. اما این شخص چه کسی است؟ هوشنگ گلشیری در کتاب آینه های دردار، داستانی چندوجهی و جذاب را خلق کرده که مخاطبین را در دنیای ذهن و عواطف شخصیت هایش غرق می کند.

این کتاب مجموعه ی هشت داستان کوتاه است که با توجه به عنوان آن می توان انتظار داشت که از خاطرات خود نویسنده تاثیر گرفته باشند و یا شاید عینا روایت خاطرات نویسنده باشند. اتوبوس شمیران : خاطره ای از دوران کودکی و راننده اتوبوسی به نام عزیز اقا که همواره با اتوبوس او به خانه بر می گشت. دوست کوچک : درباره ی دوران مدرسه و پیوند دوستی عمیقی که با امدن دوست سوم از هم می پاشد . خانه ی مادر بزرگ : از خانه مادربزرگ و عروسی دختر دایی اش می گوید از حال و هوای آن زمان از خرید لباس و ... پدر : داستانی درباره ی زندگی و مرگ پدرش می باشد . خدمتکار :داستان ترک کردن خانه توسط خدمتکار قدیم و تلاش برای یافتن خدمتکار جدید . مادام گرگه : داستان درباره ی زمان اقامت آنها در پاریس و همسایه بداخلاقی که داشته اند . خانه ای در آسمان : داستان در مورد زنی است که پسرش همه زندگی اش را فروخته و به فرنگ رفته است مادر بین خانه دختر و پسرش در رفت و آمد است و در هیچ کدام جایی ندارد . عادت های غریب آقای الف در غربت : داستان مردی که وطن را ترک کرده است و در غربت به سر می برد.

فئودور داستایفسکی
ترجمه: سروش حبیبی
انتشارات: نیلوفر

"سعدی" به قلم "ضیاء موحد"، همانقدر که عنوان آن موجز و گویاست، به شیخ اجل "سعدی شیرازی" اختصاص دارد و به دور از هر گونه گزافه گویی، او را به مخاطب می شناساند. استاد "ضیاء موحد"، در کسوت یک استاد فلسفه و منطق و همچنین شاعر، ابعادی از حیات "سعدی" را مورد بررسی قرار می دهد که تمام ویژگی های شاخص حیات، شخصیت و آثار "سعدی" را معرفی می نماید. کتاب با پرداختن به تولد و وفات شیخ مشرف الدین سعدی شیرازی آغاز شده و سپس زمانه و عصر او و همچنین بازگشت وی به شیراز را بررسی می کند. "ضیاء موحد"، عملکرد "سعدی" را به عنوان شاعری ناصح زیر ذره بین می برد و ادبیات پندآموز وی را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. او همچنین از جنبه های عاشقانه ی آثار سعدی نیز غافل نشده و علاوه بر بررسی غزل های عاشقانه، به غزلیات عارفانه، پندآموز و تلفیق ادبیات پندآموز وی با شعر غنایی پرداخته است. "ضیاء موحد" در بخشی تحت عنوان تاملاتی در سبک آثار "سعدی"، موضوعاتی نظیر واژگان "سعدی"، زبان محاوره و تناظر ترتیب نحوی و معنایی را در آثار او بررسی می کند. وی همچنین به طور ویژه به گلستان و وزن نثر آن اشاره می کند و ساختار زبان عربی در قلم "سعدی" را مورد توجه قرار می دهد. شعر تصویری و شعر گفتاری از دیگر بخش های کتاب "سعدی" به قلم "ضیاء موحد" است و ایجاز و حذف، قطعه سرایی و زبان و شخصیت نیز در آثار "سعدی" بررسی شده است. در پایان کتاب بخشی تحت عنوان مطالعه ی بیشتر قرار گرفته که امکان کند و کاو بیشتر را برای خوانندگان فراهم می کند.

برنده جایزه بهترین رمان سال 1380 بنیاد گلشیری
برنده بهترین رمان سال 1380 منتقدین مطبوعات
نویسنده: رضا قاسمی
انتشارات: نیلوفر

همنوايي شبانه اركستر چوبها، رماني از رضا قاسمي، برنده جايزه مطبوعاتي 1380 است. راوي، فردي است در تبعيد كه در اتاقي در طبقه ششم پانسيوني اجاره اي زندگي مي كند. با برخوردهايي كه ميان شخصيت هاي اين داستان، ايجاد مي شود، شناخت راوي و جهان اطراف او براي مخاطب ممكن مي شود. ساختار رمان، دالان هايي تو در تو است، به گونه اي كه راوي در دو زمان روايت مي كند. يكي زمان پس از مرگش است كه «فاوست مورنائو» و «مرد سرخ پوست» پشت ميز محاكمه از او بازخواست مي كنند، و راوي بايد دربرابر اعمالي كه از او سرزده، پاسخگو باشد. در نتيجه او براي مخالفت در برابر خود مجازات مي شود. مكافات او برگشت به زمان حيات مادي در قالب سگي به نام گابيك است. زمان روايت پس از مرگ، جنبه اي فرامادي به رمان مي دهد و آن را چند زماني مي كند.

معرفی کتاب کلیسای جامع اثر ریموند کارور اگر بخواهیم خاطرات خود را از ریموند کارور تنها در یک کلمه خلاصه کنیم، آن کلمه «بزرگ» خواهد بود. بزرگ کلمه ی کوچکی است، اما مثل زبان روزمره ای که کارور در داستان های خود پرورده، آنقدر بار معنایی و طنین دارد که همه ی نت ها را تحت تأثیر قرار می دهد. ریموند کارور بزرگ بود. صد و هشتاد و پنج سانتی متر قدش بود و حدود صد کیلو وزن داشت. در کودکی آنقدر چاق بود که خیال می کرد فقط پدرومادرش او را دوست دارند. بعدها که پدری هجده ساله شد و جانش در می رفت که نویسنده شود و به آرزوی خود رسید و چشمان آبی رنگش زیر سایه ی ابروهایی پرپشت نهان شد. دو دهه کار نامرتب و پست، درگیری های خانوادگی و اعتیاد روزافزون به الکل آثار خود را بر او گذاشت. شادابی جوانی از چهره اش رخت بربست و بار مسوولیت شانه هایش را خم کرد. حتی طی سال های دشوار بازپروری که شهرت و موفقیت به سراغ او آمد، یعنی بین سال های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۸ که مرد هیکل مشت زنی حرفه ای و سنگین وزن را داشت.ناک دان شده بود. اما هیچ وقت ناک اوت نشد. آمریکای کارور امریکای استیصال است، فرورفته در غباری از درد و سرخوردگی. دنیایی که کارور خلق می کند دنیای آدمهایی است که رویاهایشان را از دست داده اند. با خواندن هر داستان کارورگویی پا به خیابانی گذاشته ایم به ظاهر آشنای آشنا، اما کمی پیشتر که می رویم احساس می کنیم سر هر پیچی خطری در کمین است، یا زمین زیر پایمان حالاست که به ناگهان دهان گشاید. باید مراقب بود. به آخر که می رسیم گرچه اغلب حادثه ای عجیب یا وحشتناک هم رخ نداده است باز احساس می کنیم که خرد و خسته ایم. گویا جایی کسی پتکی بر مغزمان کوفته است. به راستی چرا چنین تاثیری در ما می گذارد؟ ایجازش است یا چنانچه خود می گوید، اکراهش از بار کردن عاطفه بر کلمات؟ ما را در برابر تابلویی می نشاند که جابه جایش زدگی یا ریختگی دارد، نخ نما شده است، و پشت آن چیزی را می شود با یک نظر دید چیزی که از دیدنش وحشت می کنیم. به راستی چیست؟ روزمرگی است و بی بروباری هستی؟ تنهایی آدمهاست؟ درماندگی است؟ یا هیچ نیست خلا است که دلهره مان را بر می انگیزد؟