غلامحسین ابراهیمی دینانی زادۀ ۱۳۱۳، فیلسوف ایرانی است. عمده شهرت او به علت پژوهش در حکمت اشراق و سهروردی و احیای آن در سالهای اخیر است. دینانی با بررسی تمامی آثار و نوشتههای شیخ شهابالدین سهروردی تاکنون چندین کتاب مهم در رابطه با فلسفه و افکار این فیلسوف ایرانی نگاشته است. هماکنون استاد بازنشسته گروه فلسفه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و در دانشگاههای تهران، تربیت مدرس، دانشگاه مذاهب اسلامی و دانشگاه آزاد اسلامی مشغول به تدریس فلسفه است. ابراهیمی دینانی همچنین عضو پیوسته فرهنگستان علوم ایران است.
هنراسرارآمیز نویسنده: میرچا الیاده انتشارات: پارسه مترجم: مینا غرویان کتاب هنر اسرار آمیز نوشتهی میرچا الیاده، معرفتى به خواننده مىدهد که نه تنها مىتواند با منشأ آیینهاى دین اسلام به منزلهی دینى تمام عیار که دربردارنده تمامى مناسک و اسرار تاریخ معنوى انسان است، آشنا شود، بلکه همچون کیمیاگر، با تشرف به هزارتوى تغییر و تحول، خود را نیز متعالى سازد و در نهایت دریابد چگونه مىتواند با به کمال رساندن گوهر مادى خود به حیات جاودانى دست یابد. کتابی است که نه تنها به بسیاری از سوال های پژوهشگران متفکر مربوط به منشأ باورهای هستی بخش انسان ابتدایی، و نیز انسان مدرن پاسخ می دهد، بلکه روشن می سازد کدام باور آدمی به عالم هستی و به او انگیزه حیات و بقا داده و می دهد. باور به این که آسمان گنبدی است نگهدارنده، و رعد و صاعقه اش شمشیر خدایان به منظور حفاظت انسان از خرابکاری های شیاطین؛ یا باور مدرن که بر اساس آن کهکشان بی انتهای ما با همه درخشندگی و زیبایی هیچ پایه مستحکمی ندارد و همه حیات بشری رو به زوال است و اینکه کدام یک از این دو جهان بینی اطمینان بخش و امید آفرین است؟ در این کتاب، میرچا الیاده (Mircea Eliade) با باریک بینی و موشکافی به درون رفتارهای اجتماعی و مناسکی انسان ابتدایی نقب زده و اسرار آیین های بازمانده ی امروزی را کشف کرده است. او به عصری از تاریخ فرهنگی انسان توجه کرده که بیش ترین اثر را هم بر آفرینش اساطیر و مناسک داشته و هم در توسعه صنعتی و بستر تفکرات غریبه عصر حاضر تأثیری شگرف داشته است: عصر آهن، که منشأ عجیب ترین و شگفت انگیزترین فعالیت ها و تفکرات در سراسر کره خاکی بوده است.
فیه مافیه مولانا جلال الدین بلخی تصحیح و توضیح: دکتر توفیق ه. سبحانی انتشارات: پارسه کتاب های صوفیان معمولا چهار مقوله اصلی دارند: 1. کتاب هایی که به طریقت و مسائل آن می پردازند مثل کشف المحجوب 2. تذکره ها و کتب مناقب مانند تذکر ه الاولیا عطار 3. مکتوبات مثل نامه های عین القضات همدانی 4. ملفوظات کهشامل مقالات و معارف و گاهی مجالس است نظیر فیه مافیه. فیه مافیه بیشتر شامل سخنانی است که در مجالس دوستانه از سوی افرادی که به دیار مولانا می آمدند یا محافلی که مولانا خود در آنها حاضر می شد مطرح شده است و مولانا در پاسخ یکی از حاضران یا چند تن از آنها در تفسیر آیه ای، یا شرح حدیثی یا توضیح بیتی مطالبی بیان کرده است. ظاهرا در پاره ای موارد مولانا خود مطلبی را عنوان می کرده و توضیح می داده است. گروهی آن گفته هارا می نوشتند و احتمالا بعد آنها را مقابله می کردند. گویا چنانچه در نسخه ای از فیه مافیه قید شده، مولانا بعضی مطالب را قبلا یادداشت می کرده، کاتبی قید کرده است که قسمت هایی را از خط مولانا و بخشی را از خط خلیفه او حسام الدین چلبی نقل کرده است.
کتاب زندگی مولانا جلال الدبن محمد بلخی پدیدآور: بدیعالزمان فروزانفر انتشارات: کتاب پارسه نوشته بدیع الزمان فروزانفر یکی از معتبرترین کتاب هایی است که در شرح احوال و زندگانی مولانا و پدر او سلطان العلما و یاران برگزیده وی صلاح الدین و حسام الدین و شمس الدین و برهان الدین محقق و پسرش سلطان ولد تالیف شده است و مطالعه آن برای کسانی که می خواهند مولانا را بشناسند و با زندگی و زمانه او آشنا شوند و از تربیت اصلی و سیر معنوی او آگاهی یابند ضروری شمرده می شود. اکثر روایت هایی که امروز درباره مولانامی گویند و می نویسند از این کتاب اقتباس شده است.
این مقالهها، بخشی از مقالههایی است که در خلال سالهای تدریس نویسنده و تحقیق در قلمرو عرفان، به فکرش رسیده و نوشته است؛ و البته فکر نمیکرده است که روزی به این صورت در یک کتاب منتشر شود. اگر پارهای از مطالب در چند مقاله با موضوع و مضمون متفاوت تکرار میشود، به سبب از دست رفتن استقلال مقالهها در نتیجهی وابسته نمایی آنها در یک کتاب است.
بر اساس نسخۀ قونیه و مقابله با تصحیح و طبع نیکلسون. تصحیح، مقدمه و کشف الابیات از قوام الدین خُرّمشاهی. این تصحیح چهار ویژگی قابل توجه دارد: نخست) اعرابگذاری در موارد لازم. دوم) کشف الابیات. سوم) نسخۀ اساس آن کهن ترین و اصیل ترین نسخۀ بدست آمده (مکتوب به سال ۶۷۷ق) از مثنوی است. چهارم) با تصحیح نیکلسون مقابله شده و تمامی تفاوتها و اختلافها در پای صفحه آمده است.