جستارنویسی یکی از دیرینهترین فرمهای نوشتن است که به دلیل رهایی و سیالیّت ذاتیاش همواره این حس عجیب سهلوممتنع بودگی را در خود داشته است. نویسنده از تجربهی زیستهاش ایدهای به ذهنش میرسد، ماجرا زیسته شده است و به ظاهر خیالورزی و صناعت ادبی چندانی نمیخواهد و خب، درست همینجاست که مشکل آغاز میشود و نوشتن درحالیکه سادهترین کار مینماید، تبدیل به دشوارترین کار میشود! شرح ماوقع یک تجربهی زیسته یا یک ایدهی غیرداستانی، بههیچوجه نمیتواند تبدیل به «ادبیات» شود، چراکه ادبیات در هر وضعیتی نیاز به فروشدن و فراشدن از دل پیچوخمهای یک ایده و ماجرا دارد و بدون نثر، آرایههای ادبی، رویاپردازی و پرواز ذهن به صور مختلف هستی، هیچوقت ادبیات ممکن نمیشود. ازاینرو نوشتن یک جستار خوب، میتواند از نوشتن یک رمان بلند هم سختتر باشد. ادر لارا در کتاب «رها و ناهشیار مینویسم» آموزههای بزرگش در نویسندگی را با تکیه بر جزئیات ریزودرشتی که همهی انواع جستارنویسی را دربرمیگیرند، راهنمایی کامل برای آموزش جستارنویسی ارائه داده است. رها و ناهشیار مینویسم با چهار بخش که هرکدام به چند فصل تقسیمشدهاند، ریزبینانه و موجز – همانطور که خود جستار باید باشد – عالیترین راهکارهای جستارنویسی، از آمادگی ذهنی و عملی نویسنده گرفته تا نیازمندیهای تحقیق، پژوهش، طرح و برنامهریزی را شرح میدهد و درپایان بر خودنوشتن زندگینگاری تأکید میکند تا اهمیت شخصینگاری در جستارنویسی را گوشزد کند.