روایتی از زندگی و زمانه ی میرحسین موسوی در سال های 1320-1368 که نویسنده سعی کرده است بدون جانبداری و بر اساس مستندات، برگ هایی از تاریخ کشور که با زندگی آخرین نخست وزیر ایران گره خورده و با جنگ تحمیلی و بر حوادث بی شمار تلخ و شیرین دهه اول انقلاب عجین شده است را به رشته تحریر درآورد. کسی که درباره زندگی 37 ساله اش در سال های قبل از انقلاب مطالبی ناچیز وجود دارد و همین امر نویسنده را متعجب و تشویق می کند تا با مطالعه و تحقیق و پژوهشی 3 ساله، تمام تلاش خود را به کار بندد تا بتواند کتاب حاظر را به علاقمندان ارائه نماید.

کتاب دوم از مجموعه آسمان به خاطرات شهید تیمسار سرلشگر خلبان جواد فکوری که فرمانده نیروی هوایی و وزیر دفاع جمهوری اسلامی ایران در دولت شهید رجایی بود، اختصاص دارد که از زبان همسر این شهید بازگو شده است. جواد فکوری در هنگام پیروزی انقلاب اسلامی، معاون پشتیبانی پایگاه دوم شکاری تبریز بود و بعد از پیروزی انقلاب به فرماندهی این پایگاه منصوب شد. به دنبال ناآرامی ها و شورش هواداران حزب خلق مسلمان در شهر تبریز که شامل گروهی از پرسنل پایگاه دوم می شد، فکوری به مدت ۴۸ ساعت به گروگان گرفته شد. با این حال و علیرغم محدودیت های موجود، این شهید موفق به سرکوب شورش و باز گرداندن نظم به پایگاه دوم شکاری و شهر تبریز شد. فکوری به دنبال این موفقیت به تهران احضار و به فرماندهی پایگاه یکم شکاری مهرآباد منصوب شد. سمت بعدی او در نیروی هوایی، معاونت عملیات نیروی هوایی بود و بعد از یک ماه انجام وظیفه در این سمت، جانشین تیمسار سرلشکر باقری در سمت فرماندهی نیروی هوایی شد. در سال ۱۳۵۹، او و نیروی هوایی، بحران ناشی از کشف کودتای نقاب را از سر گذراندند؛ علیرغم پاکسازی های گسترده و سوءظن دولت انقلابی، سرهنگ فکوری موفق به احیای فعالیت روزمره و پروازهای عملیاتی نیروی هوایی شد.

این کتاب حاوی خاطرات بیست و سه نوجوان است که توسط ارتش بعث، در عملیات بیت المقدس به اسارت درآمدند و دیکتاتور عراق سعی داشت از این نوجوانان برای ایجاد جنگ روانی علیه ایران استفاده کند.

آقای توسلی به امام گفت که ایشان همان جوانی است که چند ماه قبل شعر مکه را سروده بود. بعد امام عمامه را از من گرفت و برسرم قرار داد. امام یک فشاری هم برآن وارد کردند که گوش هایم تا وسط داخل عمامه رفت. بعد با همان حالت گریه و اشکی که بر من غلبه کرده بود به ایشان عرض کردم که توصیه ای بفرمایید. با توجه به اینکه معمولا مرید از مراد دستور می گیرد، من نیز خواستم تا رهنمودی عرفانی از وی داشته باشم. امام پس از چند ثانیه مکث و تفکر سرشان را بلند کردند و با صدای عجیب و بسیار تاثیرگذاری که هنوز روی من تاثیرگذار است فرمودند: (این سوالی که شما کردید، شخصی نیز از امام باقر(ع) پرسید و من عین جواب امام باقر(ع) را برای شما می گویم. (من عمل بما علم علمه الله ما لم یعلم) کسی که به آنچه که می داند عمل کند، خداوند آنچه را که نمی داند به او خواهد آموخت.)

نمای نزدیک:شاید درخشان‏ ترین وجه انقلاب اسلامی ایران سویه انسان‏ ساز و حاکمیت ‏بخش آن به ارزش‏ها و هنجارهای الهی و شیعی باشد از این رو دفاع مقدس به منزله آیینه تمام ‏نمایی از نهضت اسلامی است که توانست آرمان‏های مندرج در ذات انقلاب اسلامی سال 57 را در عمل محقق کرده و در معرض نگاه همگان قرار دهد. بی‏ سبب نیست که تاریخ ‏نگاران عصر جدید بر مطالعه و تحلیل همزمان انقلاب و جنگ تاکید ورزیده و به صراحت عنوان می‏کنند که پدیده دفاع مقدس را باید ثمره ‏ای عالی از شجره طیبه انقلاب دانست و بررسی کرد. کتاب کم ‏نظیر «بابا نظر» که شرح خاطرات شفاهی شهید محمدحسن نظرنژاد در مصاحبه با حسین بیضایی است سندی روشن و قاطع بر این مدعاست که دریچه تازه ‏ای به برخی زوایای ناشناخته انقلاب و دفاع مقدس گشوده است. مولف در این اثر با گزارشی و زبانی خواندنی از زندگی و مبارزات مردی پرده بر می‏دارد که تعبیر مجسمی از جوانمردی و ایثار بود. این جانباز 95 درصد که با حضوری طولانی و مستمر در جبهه‌های جنگ، در سال 75 به شهادت رسید، ربط و پیوند عمیق دو رویداد عظیم تاریخ معاصر کشور، یعنی انقلاب اسلامی و جنگ را در عرصه عمل و میدان زندگی و مبارزات خویش تحقق بخشید و نام تابناک خودش را در صحیفه ایام به عنوان یکی از اسطورهای جاودان تاریخ معاصر ثبت کرد. این کتاب تنها درصدد نقل اندیشه‏ های مجرد و بیان صرف خاطرات نیست بلکه آنها را به حقایق قابل لمس و زنده‏ ای تبدیل می‏کند که از دایره تکرار و کلیشه عدول کرده و مخاطب را به سرزمین‏ های تازه‏ ای از احساس و ادراک می‏برد که در نتیجه آن خواننده «بابانظر» را در درون خودش جستجو می‏کند و به دنبال نسبت درونی خودش با او می‏گردد.

آقای همینگوی آیا می توانید احساس تان را درباره ی مرگ خلاصه کرده و به ما بگویید؟ و ارنست جواب داده بود بله مرگ هم فاحشه ای دیگر است هرگز برای مراسم تشییع و سوگواری به کچام نرفتم. نمی توانستم با پاپا همینگوی خودم، در میان جمعیت، خداحافظی کنم، از این رو به کلیسای سنتا ماریا سوپرا مینروا رفتم، آن جا کلیسای او بود، نه من. می خواستم در جای او و کلیسای دوست داشتنی او با پاپا خدافظی کنم. دیدم کنار محراب خالی است. رفتم و برای مدتی طولانی آن جا نشستم و به تمام روزها و لحظات خوشی که باهم داشتیم فکر کردم. ولی هر چه خاطرات و زمان در ذهنم عبور می کرد، فقط و فقط میتوانستم بگویم: موفق باشی پاپا، بخت و شانس یارت باشد. ارنست کاملا درست می گفت: آدمی برای شکست آفریده نشده. آدمی نابود می شود و از بین می رود،ولی شکست نمی خورد.