کورمار

اگر ریش و قیچی را می‌دادند دست شما و می‌گفتند برای ادامه‌ی جهان تصمیم بگیر، تصمیم‌تان چه بود؟ آیا فردی را به جهان اضافه می‌کردید؟ سیاهی و تباهی این روزها را می‌دیدید و تمام بندها را می‌بریدید یا به روزهای خوش آینده امیدوار می‌ماندید؟

"کورمار" رمان لاغر دغدغه‌مندی ست که در آن مسئله‌ی فرزندآوری مورد پرسش قرار می‌گیرد. مسئله‌ای که در زمان‌های مختلف موانع خودش را داشته و حالا و با توجه به وضع موجود، کفه‌ی مخالفانش سنگین‌تر است. فرح و آرمان زوج جوانی هستند که قرار نیست بچه‌دار شوند. سرهنگ کسی ست که راه ورود هر مهیمان ناخوانده را به جهان می‌بندد و ابراهیم فروزان، پیرمردی ست که قرار بود مارتین دینِ سینمای ایران باشد. این که زندگی این چند نفر چطور به هم ربط پیدا می‌کند و هرکدام قرار است چه تاثیری بر زندگی دیگری داشته باشند، خودش از عجایب روزگار است. این که هرکدام چه رازِ مگویی را با خود حمل می‌کنند و چقدر با تصمیم‌هایشان دست‌به‌گریبان بوده‌اند، هم از دیگر عجایب زندگی آدمی ست؛ حالا چه زمستان 97 باشد، چه پاییز 48.

اگر به آن دسته از آثاری علاقه دارید که نویسنده بی‌واسطه با شما حرف می‌زند، "کورمار" انتخاب خوبی است. رمان پست مدرنی که در آن هرکس برای کارهایش دلایل خودش را دارد. یا به قول ابراهیم:" فاضلاب خودش را دارد."