وقتی خورشید خوابید

سرهنگ مختاری دست‌هایش را در جیب پالتو کرده بود و در حیاط قدم می‌زد و سیگار می‌کشید و به شاخ و برگ درخت توت نگاه می‌کرد که در باد تکان می‌خورد. با اینکه مطمئن بود این درخت در تابستان حسابی ثمر داده و حتماً سربازهای پاسگاه حسابی از توت‌هایش خورده‌اند، شاخه‌های لخت درخت برایش گیرایی عجیبی داشت. نیروی تیره‌ای در ذهن سرهنگ می‌خواست باور کند که این برهنگی آخرین وضعیت درخت توت است، اما نیروی روشنی می‌گفت که مسلماً این درخت در بهار دوباره سبز می‌شود و در تابستان زیر پایش از انبوه توت‌های رسیده‌ای که می‌افتند و له می‌شوند سیاه می‌شود. سردش شد و برگشت به اتاق بازجویی. اتاق گرم بود، اما برهنه. هیچ‌چیز غیر ضروری در اتاق نبود. هر چیزی جز بخاری و میز و دو صندلی برای این اتاق بازجویی غیر ضروری بود و حالا در این اتاق بازجویی سرهنگ راحت‌تر می‌توانست ذهنش را روی پرونده متمرکز کند.

«خان مستعلی رو خوب می‌شناسه. اگه مستعلی هر دو نفر رو کشته باشه، امکان نداره خان قتل رو گردن کس دیگه‌ای بندازه. اون حتماً بو می‌بره. بو می‌بره؟! ولی احتمالی که خود خان مطرح می‌کنه رو نمی‌شه جدی گرفت. دختری که این‌همه به خودش زحمت داده که بیاد اینجا بچه‌ها رو باسواد کنه امکان نداره به خاطر حسادت آدم بکشه. امکان؟! می‌تونه امکان داشته باشه اگه یک دختر خاص و عجیب باشه. همون چیزی که خان می‌گه. اما خان حرف مفت زیاد می‌زنه. شاید واقعاً باید بیرون از ده دنبال راه حل بود.»