همین گنجشکها

ماه و ستاره چشم تو را دید می زند زیبایی تو طعنه به خورشید می زند از خود مراقبت کن از این پس شکارچی... در چشمش آنچه را که درخشید...می زند هر شاعری که محو تو شد، با وجود تو... آیا دم از بهار و گل و عید می زند؟ چون صخره در کناره ی دریاست بخت من بر بختم آب، نعره ی تهدید می زند مانند موج نا به خرد، دست روزگار سیلی به صخره، تا که «خروشید» می زند کِرمی که از تنیدن یک پیله عاجز است دم از پریدنش به چه امید می زند؟ از خود هر آنچه داشت فراموش می کند وقتی کلاغ دست به تقلید می زند...