متقین

همّام نامی، از یاران و صحابی امیر عارفان که دست تمنا از دامن امیال دنیوی بریده و چشم توجه بر هواجس نفسانی فرو بسته، به حضور مولا شرفیاب می شود و پنجره آرزوهای خویش را بر خورشید حضرتش می گشاید و دنیای نیازهای عمری نهفته و پرسش های ناگفته را در ظرف جمله ای به پای مبارک حضرتش می ریزد که:
یا اَمیرالْمُوْمِنینَ، صِفْ لی الْمُتَّقینَ حَتّی کَانّی اَنْظُرُ اِلَیْهِمِ
یا امیرالمومنین! تقواپیشگان را به من بنمایان.
مولایمان که عمری است در حسرت سوال بندگانِ در خواب رفته می سوزد و خورشید قلبش در التهاب گشودن روزنی رو به ظلمت دنیاییان لحظه می شمرد و چشمه علمش به دنبال منفذ و بهانه ای برای جاری شدن می گردد و فریاد جگرسوز « سَلونی » اش آتش عطش نیازهای انبیاء سلف و اولیاء خلف را دامن می زند، از پاسخ بدین سوال شانه خالی می کند و پس از تاملی کوتاه همام را به تقوا و نیکوکاری دعوت می نماید و به این آیه از قرآن استناد می فرماید که: « خداوند با تقواپیشگان و نیکوکاران است » و طبیعی است که کویر تشنگی همام با این یک جرعه سیراب نمی شود. او پاسخی به وسعت نیازهای خویش طلب می کند.
ولی علی ـ جان عالمی به فداش ـ باید عمق ظرفیت سائل را بشناسد که می شناسد، بل بشناساند و روزنی در خور طاقت چشمان سائل از نور بگشاید.
و همام، علی را ـ سلام الله علیه ـ سوگند می دهد که در بیابان برهوت ابهام، نه تنها تشنه رهایش نکند که سیرابش گرداند.
پس علی زبان به مدح خداوند و ثنای او می گشاید و بر مقتدا و ولی و رهبر خویش پیامبر اکرم درودهای فراوان می فرستد؛ که اگر عمر با برکت پیامبر تا آخرین دم حیات مقدس علی امتداد میافت هرگز علی زبان به سخن نمی گشود و خطبه نمی خواند به احترام معلم؛ همچنان که امام حسن ـ روحی فداه ـ هرگز در زمان پدر بر فراز منبر ننشست و امام حسین ـ سلام الله علیه ـ در زمان امامت برادر سخن نگفت و بزرگ فرزندان این بزرگواران همگی بر این ادب تاسی کردند تا قائم منتظر و هر کدام در زمان امامت شکوهمند خویش هیچ کلام بیاد پیامبر بر زبان جاری نکردند تا بدین سان خود اولین پاسدار مقام ولایت و امامت باشند.
اَللّهُمَّ اجْعَلنا مِنْ شیعَتِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ وَ مَوالیهِمِ.ْ