ما راهزن نیستیم

خبر همه‌جا پيچيده بود. من هم هيجان‌زده شده بودم. آنقدر كه حرارتم بالا رفته بود و ِ داغ داغ شده بودم. ازاين بالا مدينه را مى‌ديدم كه نگران و ساكت است، بغض كرده و دلتنگ است. مدينه، آن مدينة قبل نبود. غمگين بود، يخ كرده بود. همه مى‌گفتند عجيب است كه اين موقع از سال آفتاب اينهمه مى‌سوزاند و زمين گرم نمى‌شود. مدينه با ناراحتى به من گفت: «آفتاب مهر شنيدى؟ از مردم شنيدى؟ باز هم مى‌خواهند پارة تن پيامبر(ص) را از مدينه دور كنند؛ از مدينه كه خاك آن‌هاست، وطن آن‌هاست... »

آرام گفتم: «مى‌دانم مدينه... مى‌دانم كه دلشكسته‌اى.»

صدايش گرفته بود. با بغض گفت: «حالا اين مرو چه جور جايى است آفتاب؟ نكند مثل كربلا باشد؟ من ديگر طاقتش را ندارم.»

آرام گفتم: «مرو مركز خلافت مأمون است. مى‌دانى كه مأمون مى‌خواهد ابالحسن(ع) را وليعهد خود كند. اگر خلافت به امام رضا(ع) برسد مى‌دانى كه امام دنيا را گلستان مىكند. هيچ جا ظلمى بر مظلومى نمى‌رسد.» اين‌ها را گفتم تا مدينه فقط لحظه‌اى آرام شود. صداى گرية مدينه با صداى گريه و زارى از خانة امام رضا(ع) يكى شد.