عشق در روزگار وبا

«عشق در روزگارِ وبا» اثر ماندگار نویسنده محبوب و بزرگ کلمبیایی، گابریل گارسیا مارکز (۲۰۱۴-۱۹۲۷) را این بار با ترجمه شیوای کاوه میرعباسی بخوانید. مارکز را اولین بار بهمن فرزانه با ترجمه «صد سال تنهایی» در سال ۱۳۵۴ به ایرانیان معرفی کرد و تا امروز تمام آثار داستانی این نویسنده به فارسی ترجمه شده‌اند. فرمینا داثا به همراه پدر و عمه خود به شهری بندری در حوزه کارائیب که نام آن در کتاب ذکر نشده است نقل مکان می‌کنند تا زندگی تازه‌ای را شروع کنند. در همین هنگام فلورنتینو آریثا که به همراه مادرش زندگی می‌کند در تلگراف‌خانه شهر مشغول به کار می‌شود. یک روز وقتی برای رساندن تلگرافی به خانه لورنثو داثا وارد می‌شود، فرمینا داثا را می‌بیند و چنان عاشق او می‌شود که پنجاه و سه سال و هفت ماه و یازده روز بعد همچنان عشق او در وجودش شعله‌ور است. فرمینا در جریان درمان بیماری وبایش با دکتر اوربینو ملاقات می‌کند. پدر فرمینا به دکتر علاقه‌مند شده و دخترش را تشویق می‌کند که همسر وی شود و... با وجود اینکه دکتر خوبنال اوربینو علاقه‌ای تقریباً جنون‌آمیز به شهر داشت و بهتر از هرکس می‌شناختش، خیلی کم پیش آمده بود که، نظیر آن یکشنبه، انگیزه‌ای بیابد برای آنکه بی‌محابا خطر کند و بدون اکراه در همهمه و ازدحام محله قدیمی برده‌ها پرسه بزند. درشکه‌چی ناچار شد بارها بچرخد و بپیچد و چندین دفعه پرس و جو کند تا نشانی را پیدا کند. دکتر اوربینو از نزدیک سنگینی طاقت‌فرسای تالاب‌ها، سکوت بدشگونشان، بخارهای خفقان‌آورشان را بازشناخت که بارها در سپیده‌دم‌های بی‌خوابی، آمیخته با شمیم یاسمن‌ها، تا اتاق خوابش بالا آمده بودند، و او حس کرده بود مثل بادی برآمده از دیروز می‌گذرند که هیچ ربطی به زندگی‌اش ندارد. اما آن تعفن، که حسرت گذشته بارها جامه آرمانی بهشان پوشانده بود، به واقعیتی تحمل‌ناپذیر بدل شد، هنگامی که درشکه شروع کرد به جست و خیز و یله رفتن بر گل و لای خیابان‌هایی که آنجا سارگپه‌ها[نوعی لاشخور امریکایی] سر آشغال‌گوشت‌های سلاخ‌خانه، که پَس‌رَوی گنداب تا آن مکان آورده بودشان، به جان هم می‌افتادند.