صید ماهی بزرگ (مراقبه، هوشیاری و خلاقیت)

«فرانسوی ها را دوست دارم. آنان عاشقان و حامیان سینه چاک سینما در جهان اند. واقعاً از فیلم سازها و حقوق آنان حمایت می کنند و به تدوین نهایی به دست خودِ فیلم ساز باور دارند. بسیار خوش شانس بوده ام که برخی شرکت های فرانسوی پشتیبانم بوده اند.

اما همیشه این طور نبوده است. وقتی فیلم دیون را ساختم، حق فا ین کات اش را نداشتم. تجربهٔ بسیار غم انگیزی بود، زیرا حس می کردم اصولم را زیر پا گذاشته ام، و از آن مهم تر اینکه فیلم در گیشه نیز شکست خورد. اگر کاری را انجام دهی که به آن باور داری و شکست بخوری، همچنان پیش خودت سربلندی. ولی اگر به کارت باور نداشته باشی و شکست بخوری، مثل این است که دو بار بمیری. فوق العاده غم انگیز است.

بسیار بی معنی است که فیلم ساز نتواند فیلمش را آن طور که می خواهد بسازد، گرچه این امر در این حرفه کاملاً عادی است.

من از نقاشی به سینما آمدم و یک نقاش هیچ یک از این نگرانی ها را ندارد. نقاش نقاشی می کند. کسی نمی آید به او بگوید «باید آن رنگ آبی را عوض کنی». مسخره است اگر تصور کنیم دخالت کسی در فیلم معنای خاصی به آن می بخشد. اگر به تو حق فیلم ساختن داده اند، باید این حق را نیز به تو بدهند تا آن طور که می خواهی فیلمت را بسازی. فیلم ساز حق دارد در مورد هر عنصر، هر واژه، هر صدا و هر آنچه در زمان کار پیش می آید تصمیم بگیرد، وگرنه کارش انسجام پیدا نمی کند. شاید فیلمت خوب از کار درنیاید، ولی دست کم این اتفاق به دست خودت افتاده است.

از این لحاظ، فیلم دیون برای من شکست بزرگی بود. می دانستم اگر حق تدوین نهایی را واگذار کنم، دچار دردسر خواهم شد. امید داشتم نتیجه بدهد، ولی نداد. حاصل کار چیزی نشد که می خواستم و این غم انگیز است.

اما نکتهٔ مهم این است؛ وقتی مراقبه کنی و درونت لبریز از سعادت شود، دیگر تجربه ای از این دست آن چنان برایت دردناک نخواهد بود. می توانی با آن مواجه شوی و آن را تاب آوری، گرچه این تجربه افراد زیادی را از پا درآورده و کاری کرده که دیگر میل به فیلم ساختن نداشته باشند.»