یک دشت دویدن

خدا کوه را آفرید، خدا سنگ را آفرید خدا عشق را آفرید، دل تنگ را آفرید خدا خواست عاشق شود تو را و مرا آفرید جهان خواست زیبا شود خدا رنگ را آفرید گل سرخ وقتی شکفت سخن با دل تنگ گفت قلم زد قناری پرید و آهنگ را آفرید برادرکشی باب شد بشر ترش و بی تاب شد به یک چشم برهم زدن بشر ننگ را آفرید زمین طاقتش طاق شد زمین سرخ شد داغ شد شب دل بریدن رسید، «طمع » جنگ را آفرید منم کوهی از رنجها به ترشی نارنج ها زنی که پس از خلقتش خدا سنگ را آفرید.