چشم های سبز هی هو ها ما

«بهم رحم نکردین، بهتون رحم نمی‌کنم. نابودتون می‌کنم!»

کوله مدرسه را انداختم رو کولم. شکمم بدجوری قاروقور می‌کرد. یک ناهار گرم مامان‌پز می‌خواست. کج کردم طرف خانه. توی آن کوچه تنگ، موتورسواری به‌سرعت به‌طرفم آمد. پریدم تو کوچه بغلی و یک‌دفعه با گربه‌ای قهوه‌ای شاخ‌به‌شاخ شدم. یک لحظه نگاهمان به هم گره خورد. چشم‌هاش پرِ ترس بود. پا گذاشت به فرار. کیفور از ترسش، دویدم دنبالش. چرکِ چروکی تند می‌دوید. رفت لای آشغال‌های ته کوچه. کمین کردم پشت ماشین. کمی بعد، از مخفی‌گاهش آمد بیرون. چیزی را که لای دندان‌هاش بود گذاشت جلوش و شروع کرد به خوردن.

در یک آن، که نه اون فهمید و نه خودم، پریدم و لگد محکمی حواله‌اش کردم. میومیوی تیزی کرد و زد به چاک. سایه به سایه‌اش دویدم. نزدیک بود ماشینی بزند بهم. به چند نفر تنه زدم. از کوچه دوید تو پس‌کوچه. از کوچه دویدم تو پس‌کوچه. از کوچه‌هایی گذشتم که نمی‌شناختم. هرچه بیش‌تر می‌دواندم، عاصی‌تر می‌شدم. دیگر هیچی حالی‌م نبود. فقط می‌خواستم دخلش را بیاورم. پیچید تو کوچه‌ای. سر کوچه که رسیدم، نبود. لعنتی غیبش زده بود. خیس عرق بودم و سینه‌ام افتاده بود به خس‌خس. ایستادم تا نفسم جا بیاید.

سکوت عجیبی بود. پرنده پر نمی‌زد. رفتم تو کوچه. برگ‌های خشک زرد و نارنجی زیر پاهام خش‌خش می‌کردند. خانه و پنجره‌ای در کار نبود. بن‌بست بود! دیوارهای قدیمی دور تا دورم از درخت‌های سپیدار پارک محله‌مان بلندتر بودند. درست ته بن‌بست، آخرِ دیوارِ سمتِ راستی، توی یک فرورفتگی دری نیمه‌باز بود. سرم را از لای در بردم تو. کسی نبود. درِ فلزی زنگ‌زده را هل دادم. قیژقیژکنان باز شد. زمین مخروبه‌ای بود با کلی چیزهای اسقاطی ماشین‌های تصادفی؛ تایر، اتاقک شکسته‌پکسته، درهای تورفتهٔ جلو و عقب، جلوبندی داغون، سقف خردشده، سپر، صندلی پاره‌پوره و...

رفتم جلو. با صدای افتادن چیزی فلزی از جا پریدم. برگشتم. سپری افتاده بود رو صندوق‌عقب ماشین. آن‌طرف‌تر کلاغ سیاهی به سقف ترکیدهٔ ماشینی، نوک می‌زد. برگ‌های خشک از رو ماشین ریختند پایین...