هزار و یک جشن

ان زبانی ساده و روایتی خوشخوان دارد که از نظرگاه اول شخص مفرد، از زبان معلم روستای چشمه سیبی که خود نیز برای این جشن دعوت شده روایت می شود. معلم روستا که نوروز نام دارد از یک هفته قبل از برگزاری این جشن در تاریخ ۲۳ بهمن ۱۳۲۹ داستان خود را آغاز می کند. زمانی که برگزار کنندگان جشن از او برای شرکت در این مراسم وعده می گیرند، نقطه آغاز رمان است. دعوت معلم روستا که رعیت زاده ای بیش نیست (!) به مذاق برخی از افراد با نفوذ روستا به ویژه کدخدا خوش نمی آید؛ به خصوص اینکه نوروز به عنوان یک آموزگار الگوی بچه ها و والدن آنها در روستا نیز شده است. اما این همه ماجرا نیست، نوروز خود دلباخته دختر کدخداست که در ادامه داستان این راز از پرده برون می افتد. نویسنده پابه پای این جشن، برگزاری اش و حواشی آن و همچنین با در آمیختن آن با ماجراهای زندگی مردم روستا، تصویری ملموس از تلخی ها و شیرینی های زندگی مردم این منطقه ارائه می کند. مهمتر از همه اینکه فقر حاکم بر زندگی آنها را در قیاس با ریخت و پاشهای آن جشن قرار داده و به شکلی نمادین از اوضاع و احوال حاکم بر آن روزگار ایران سخن می گوید.