هرایی

دلدادگی فراموشی ندارد. هر چقدر بر طاقچۀ عمر خاک بنشیند، وقتی عاشقانه‌هایت را مرور کنی، غبارروبی آسان می‌شود. فرشته آلبوم عکس را نگاه کرد.

هر سال یک عکس. یادگارِ سالیان گذشته بی او. این تنها یادگارِ همسرت نیست. مخدوم پسرِ تو و پژمان است، که با حضور او همه‌ تنهایی‌ات را پُر کرده‌ای. و این خانه، که یادگار اوست. حضرت معصومه را واسطه کردی تا مخدومت، اهل بار بیاید. رنگارنگیِ روزهای بزرگ شدن مخدوم را با سیاه و سفیدیِ نبودنِ پژمان عوض کردی. رُستن را لحظه به لحظه حس کردی. حالا تکیه‌گاهِ توست. همانی شده که می‌خواستی. نشانی‌های پدر بسیار دارد. مِهر و عاطفه، سرمایه‌ای نیست که در وجود هر کسی به بار بنشیند. اما مخدومِ تو عاشقِ حضرت است. مثل خودت. مثل بابایش. چقدر ریسه و چراغ فراهم کرده تا امسال باشکوه‌تر از هر سال جشنِ تولدِ خانم را برگزار کنید.

امروز چه شور و حالی است در این خانه. تو از سالی که پژمان رختِ سفر بست به دیار باقی، هر سال این جشن را به حُرمت خانم برگزار کردی. هیچ‌وقت هم خانم تنهایت نگذاشته است. همیشه خودش همه چیز را فراهم می‌کند. مسافرانی که در خانه‌ات میهمانند، میزبانی می‌کنند در جشن. خوشحالی که هر شب در حرم حضرت معصومه می‌گردی و میهمانی برای ماندن در خانه پیدا می‌کنی. این آلبوم، هر سال، جشنِ خانه‌تان و میهمانان و میزبانانش را به یادگار دارد. چقدر زائران که به تکرار در این عکس‌ها هستند.

تزئین و چراغانی را واگذار می‌کنی به میهمانان و قصدِ زیارت می‌کنی. امروز دو نفر مسافرِ اهل خواف، از خانه‌ات رفته‌اند و تو اتاق‌ خالی داری. نباید حتی یک شب هم این اتاق‌ها بلااستفاده بماند.