ثالث

نزار قبانی از عشق می‌نویسد. عشق به وطن، به زن و به زندگی. «آرزو می کردم که تو از آنِ من بودی/ در روزگاری که بر گل ستم نبود / بر شعر، بر نی و بر لطافت زنان./ اما افسوس دیر رسیده ایم / ما گل عشق را می کاویم / در روزگاری که عشق را نمی شناسد.»