این اثر، کاملترین ترجمه از جاودانه حیدربابای استاد شهریار است. در مقدمهی این کار به تشریح ویژگیهای منحصربهفرد حیدربابا پرداخته و راز جاودانگی این شعر در ریشههای فولکلور آذربایجان، بایاتیها و ادبیات عاشیقی جستوجو شده است. برای این کار بیش از صد کلیدواژه از حیدربابای یک و دو، در بیش از پانزده هزار بایاتی جستوجو و از هرکدام نمونههایی ذکر شده است. در تعلیقات این اثر، بندبند ترجمهی مذکور، با نُه ترجمهی موجودِ پیش از این، مقایسه و نکات لازم تذکر داده شدهاند. آمدن نام کوچک من در کنار نام بزرگ شهریار جسارتی است و داغ شرمش تا ابد بر پیشانی من باقی.
اطاق آبی نام کتابی از سهراب سپهری است. بر خلاف هشت کتاب که مجموعه اشعار سهراب سپهری است، اطاق آبی به نثر نگاشته شدهاست و شامل مطالبی دربارهٔ خاطرات و برداشتهای فیلسوفانه او از دوران کودکی میباشد. این کتاب برای اولین بار بعد از مرگ سهراب ویراسته پیروز سیار در سال ۱۳۶۹ به چاپ رسید. در بعضی چاپهای کتاب، از جمله منبعی که در این مقاله از آن استفادهشدهاست، کتاب اطاق آبی به همراه دو نوشته دیگر (معلم نقاشی ما و گفتوگو با استاد) انتشاریافتهاست.
نویسنده این کتاب، احسان عباس، اگرچه در ایران چندان شناخته شده نیست ولی پس از طلایه داران نقد ادبی معاصر عرب (چون عباس العقاد و طه حسین)، در رأس فهرست نسل دوم منتقدان معاصر عرب نشسته است. در آثار او دقت علمی و ذوق ادبی توأمان حضور دارند و واقع بینی و آگاهی از نیازهای روزگار کاملاً روشن است. احسان عباس (1920-2003 م.) در این کتاب، که نام اصل آن در عربی "فن الشعر" است حرف هایی می زند که از طرفی بیان تاریخچه شعر است و از طرفی رویکردها و نظریه های جهانی شعر. گفته های او در این کتاب به آسانی تعمیم پذیر استو مرزی (و از جمله مرز زبانی) نمی شناسد و حداقل برای فرهنگ های همجوار - که ما نیز از آن فرهنگ هاییم - از امکان انطباق بالایی برخوردار است. کتاب در اصل سه بخش دارد که هر کدام مستقل از دیگری است: در بخش اوّل از تطوّر تئوری شعر و در بخش دوم از تفاوت میان مکتب های شعر سخن می گوید و در بخش سوم به نقد و بررسی شعر عرب پرداخته است. ترجمه فارسی، آن بخش را ندارد. تئوری محاکات، ظهور رمانتیسم، جنبش ضد رمانتیسم، حرکت های ادبی کوتاه مدت، رئالیسم جدید، خیال و وظیفه شعر برخی از زیربخش های این کتاب اند.
کتاب سمیح القاسم و شعر معاصر فلسطین در دو بخش به نگارش درآمده است. بخش اول این اثر نگاهی بر شعر معاصر فلسطین دارد و با تقسیم بندی شعر فلسطین به 5 بخش سنت گرایی، توافق جریان سنت گرایی و رمانتیسم، ظهور مکتب رمانتیسم، زبان شعر و خصایص ملی- مردمی و نهضت شعری جدید ، ابعاد مختلف شعر فلسطینی را مورد واکاوی قرار می دهد.
شادروان محمدحسن معیری متخلص به «رهی» در دهم اردیبهشت ماه ۱۲۸۸ هجری شمسی در تهران و در خاندانی بزرگ و اهل ادب و هنر چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد، آنگاه وارد خدمت دولتی شد و در مشاغلی چند خدمت کرد. از سال ۱۳۲۲ شمسی به ریاست کل انتشارات و تبلیغات وزارت پیشه و هنر (بعداً وزارت صنایع) منصوب گردید. پس از بازنشستگی در کتابخانهٔ سلطنتی اشتغال داشت. وی همچنین در انجمن موسیقی ایران عضویت داشت. رهی علاوه بر شاعری، در ساختن تصنیف نیز مهارت کامل داشت. وی در سالهای آخر عمر در برنامهٔ گلهای رنگارنگ رادیو در انتخاب شعر با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زندگی آن برنامه را سرپرستی میکرد. رهی در طول حیات خود سفرهایی به خارج از ایران داشت که از آن جمله است: سفر به ترکیه در سال ۱۳۳۶، سفر به اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۳۳۷ برای شرکت در جشن چهلمین سالگرد انقلاب اکتبر، سفر به ایتالیا و فرانسه در سال ۱۳۳۸ و دو بار سفر به افغانستان، یک بار در سال ۱۳۴۱ برای شرکت در مراسم یادبود نهصدمین سال در گذشت خواجه عبدالله انصاری و دیگربار در سال ۱۳۴۵، عزیمت به انگلستان در سال ۱۳۴۶ برای عمل جراحی، آخرین سفر وی بود. رهی معیری که تا آخر عمر مجرد زیست، در بیست و چهارم آبان سال ۱۳۴۷ شمسی پس از رنجی طولانی از بیماری سرطان معده بدرود زندگانی گفت و در مقبرهٔ ظهیرالدولهٔ شمیران به خاک سپرده شد.