غرب دلگیر

آدم‌های غرب غم‌زده آدم‌های خوبی نیستند. مک دونا هم اصراری ندارد که به زور یکی دو تا ویژگی خوب و انسان‌دوستانه به آن‌ها بچسباند. انگار دیگر امیدی ندارد که حتی ذره‌ای خوبی و مهر در میان این آدم‌ها ببیند. شخصیت‌های مک‌دونا بی‌پروا، بی‌رحم، بی‌ادب و نامحترم هستند و حتی لحظه‌ای از خشونت و توهین و افترا دست برنمی‌دارند. در واقع هر یک از این آدم‌ها به خودیِ خود می‌توانند نمودی از یک ضدقهرمانِ تمام و کمال باشند. با این حال مک‌دونا از همین آدم‌ها به عنوان رسانه و صدایی استفاده کرده تا ظلم و بی‌عدالتی را فریاد بزند. او آیینه‌ای تمام‌قد از زشتی‌های دنیا جلوی صورت کسانی نگه داشته که چشم خود را بسته‌اند و وانمود می‌کنند دنیا هنوز هم می‌تواند جای زیبایی برای زندگی کردن باشد.

مارتین مک دونا در این کتاب تصویری غم‌انگیز و ازدست‌رفته از غرب نشان می‌دهد: غربی که در اوج پیشرفت‌های علمی و اطلاعاتی، حالا هنوز درگیر ابتدایی‌ترین اصول اخلاقی و انسانی است. و در این بین فقط پدر ولش است که به این در و آن در می‌زند تا شاید بتواند تغییری ایجاد کند و تلنگری برای بیداری به آدم‌ها بزند. مک‌دونا هم چندان دخالتی در تغییر سرنوشت این افراد نمی‌کند. انگار مثل یک دانای کلِ بی‌حس و کرخت‌شده، فقط گوشه‌ای ایستاده و به این زندگی‌های از هم‌ پاشیده نگاه می‌کند. مک دونا همین است؛ می‌آید، حرف‌اش را می‌زند و می‌رود.

تمام تلاش این نویسنده این است که شخصیت‌های‌اش را به مرزهای فروپاشی بکشاند. مهارت این نویسنده در این است که مخاطب را در تله‌های ذهنی مخوف‌اش گیر بیندازد. او هیچ ابایی ندارد از این که خوانندگان‌اش را وحشت‌زده کند و واقعیت‌های دنیا را به سبعانه‌ترین و دلخراش‌ترین شکل ممکن نشان دهد. مک دونا نویسنده‌ی جسور و بی‌پروایی است که برای خوشامد خواننده یا تماشاگر چیزی نمی‌نویسد. برای او اهمیتی ندارد که مخاطب کتاب‌اش را نیمه کاره رها کند یا تا پایان ادامه دهد، هر چند پایانی وجود ندارد. روزی که زشتی و بدکاری در دنیا تمام شود، نوشته‌های مک دونا هم به سروسامان می‌رسد. او ملاحظه‌کاری ندارد. می‌نویسد و به بی‌رحمانه‌ترین روش‌ها، ماجرایی‌ها را تعریف می‌کند که حتی اگر پیش از این شبیه آن را هم شنیده بودیم، باز ذهن‌‌مان آن‌ها را پس می‌زد. اما حالا کسی پیدا شده که مجبورمان می‌کند بشنویم، ببینیم و بفهمیم که دنیا چندان هم جای زیبایی نیست. نویسندگان دیگر به کفایت از خوبی‌های زندگی و دنیا گفته و شنیده‌اند، اما این مک دوناست که با انگشت گذاشتن روی وقیح‌ترین و زننده‌ترین موضوعات، تعادل را در دنیای ادبیات برقرار می‌کند. او فرمانروای دنیای سیاه و مخوفی است که خودش آن را خلق کرده.