محصولات با برچسب 'سیدحسن حسینی'

سید حسن حسینی (زاده ١ فروردین ۱۳۳۵ تهران – درگذشته ۹ فروردین ۱۳۸۳) شاعر، مترجم، نویسنده و پژوهشگر معاصر ایرانی بود. برخی به او لقب "سیدالشعرای شعر انقلاب" داده اند. او برگزیده اولین دوره جشنواره بین‌المللی شعر فجر در بخش آئینی بود. سید حسن حسینی در ١ فروردین ماه سال ۱۳۳۵ در محله سلسبیل تهران به دنیا آمد. وی بعد از دریافت دیپلم طبیعی، لیسانس رشته تغذیه را از دانشگاه مشهد دریافت کرد. فوق‌لیسانس و دکترای خود را، در رشته ادبیات فارسی گذراند. وی مسلط به زبان عربی بوده و با زبان‌های ترکی و انگلیسی در حد استفاده از منابع و مآخذ و صحبت کردن و نوشتن آشنا بود. وی از سال ۱۳۵۲ نوشتن و سرودن را در مطبوعاتِ قبل از انقلاب علی‌الخصوص مجلهٔ فردوسی آغاز کرد و در سال ۱۳۵۸، حوزهٔ اندیشه و هنر اسلامی را که به همراه محمد رضا حکیمی و رخ صفت، تهرانی و آیت‌الله امامی کاشانی، راه‌اندازی کرد که مسئولیت بخش ادبیات و شعر را به همراه قیصر امین پور بر عهده داشت. در دورهٔ آموزشی سربازی بود که جنگ شروع شد. بعد از اتمام دورهٔ آموزشی، با اینکه رَسته بهداری داشت، مسئولیت رادیو ارتش را به عهده گرفت تا چند سال بعد از آزادی خرمشهر، در رادیو ارتش ماند اما به دلیل طولانی شدن جنگ به حوزه‌هنری بازگشت. وی در سال ۱۳۶۶ در اثر اختلافاتی که با مدیر وقت حوزه‌هنری داشت، به همراه جمعی از دوستان از جمله قیصر امین پور استعفا کرده و به تدریس در دانشگاه الزهرا (س) و دانشگاه آزاداسلامی مشغول شد. دکتر سید حسن حسینی از سال ۱۳۷۸ در واحد ویرایش رادیو تهران تا پایان عمر حضور داشت. دکتر حسینی اوایل دهه هشتاد شمسی دوباره به حوزه اندیشه و هنر اسلامی در خیابان حافظ دعوت شد که کلاس های آزاد سبک هندی را برگزار می کرد و در یکی از این جلسات رسول ملاقلی پور(کارگردان سینما)نیز حضور داشت. وی در سال ۱۳۷۹ مجموعهٔ کامل غزلیات بیدل دهلوی را که نزدیک به سه هزار غزل را در بر می‌گیرد به صورت ضبط شده خواند. حوزه فعالیت‌های او شامل شعر، تحقیق، ترجمه و تألیف بود. او سالهای آخر عمرش را به سبک‌شناسی قرآن و زبان‌شناسی حافظ مشغول بود و در ۹ فروردین ۱۳۸۳ بر اثر سکته قلبی، درگذشت. سید حسن حسینی در چهارمین همایش چهره‌های ماندگار در سال ۱۳۸۳ مورد تقدیر قرار گرفت. میدانی در محله طرشت تهران به نام این شاعر معاصر نام‌گذاری شده‌است.

کتاب حاضر، شامل 100 قطعه شعر در قالب غزل، مثنوی،رباعی، چهار پاره، شعر نیمایی و سپید، درباره جنگ ایران و عراق ودفاع مقدس، از شاعرانی چون قیصر امین ‏پور، سلمان هراتی، فاطمه‏ راکعی، سهیل محمودی، علیرضا قزوه، سپیده کاشانی، حمیدسبزواری، علی معلم و ... است. گردآورنده در سرآغازِ کتاب، اشعار مربوط به جنگ ایران و عراق را به‏ دو دوره «شعر جنگ» (شعر زمان جنگ) و «شعر دفاع مقدس» (شعربعد از جنگ) تقسیم کرده و ضمن ارائه تعریفی از هر کدام، تفاوتهای‏ میان آنها را بیان نموده و معتقد است - به لحاظ شعری - در دوره«دفاع مقدس» قرار داریم. وی همراه با ارائه گزیده‏ای از اشعار جنگ‏و دفاع مقدس، به نقد و بررسی اکثر این اشعار پرداخته و توضیحات‏ حاشیه‏ ای پیرامون آنها ارائه کرده است.

کتاب حاضر، مجموعه‌ای از سروده‌های مرحوم سیدحسن حسینی شاعر و نویسنده متبحر است که در 156 صفحه و سه فصل گرد آمده است. شعرهای مجموعه در قالب های: غزل، رباعی، مثنوی و سپید است.

در این کتاب علاوه بر ارائه‌‌ی شعرهای تاکنون منتشرنشده‌ی سیدحسن حسینی، تعدادی از مقاله‌های اسماعیل امینی درباره‌ی رویکرد سیدحسن حسینی به شعر طنز و چرایی به‌کارگیری کلام طنازانه در سروده‌های وی بررسی شده است.

اگر بخواهیم در شعر پس از نیما به دنبال سبک های شناخته شده شعر فارسی بگردیم به یقین، شعر سهراب سپهری به اعتبار عملکرد ظریف و دامنه دار قوۀ خیال و نقش آفرینی های ذهن و پیچ و تاب های زبان، به شعر سبک هندی تعلق خواهد گرفت. بیدل دهلوی نیز، میراث دار صائب و اقمار او در سبک هندی است و گرچه زبانش چندان پیچش دارد و معانی اش چندان تو بر توست که شعرش "بی معنی" می نماید، اما شعر سپهری با شعر او مشابهت های فراوان دارد. بیدل و سپهری هر دو در فضایی دم می زنند که سرپناهش سوررئالیسم پیشرفته است.