روز ملخ

اجارهٔ خانه ارزان بود چون مشتری زیادی نداشت. بیشتر کسانی که در آن ناحیه خانه اجاره می‌کردند مایل بودند سبک آن «اسپانیایی» باشد، اما سبک این یکی به گفتهٔ بنگاهی «ایرلندی» بود. به نظر هومر این خانه تا اندازه‌ای عجیب و غریب بود، اما بنگاهی اصرار داشت خانهٔ قشنگی است.

خانه به‌راستی عجیب و غریب بود. دودکش سنگی عظیم و بسیار کج و کوله‌ای داشت، با پنجره‌های کوچک جلوآمده که سایبان بزرگ داشتند و پشت‌بامی گالی‌پوش که با شیب زیاد در دو سوی در ورودی پایین می‌آمد. این در از چوب درخت صمغ بود که به رنگ بلوط دودداده رنگ‌آمیزی شده بود و روی لولاهای عظیمی سوار بود. لولاها با اینکه ماشین‌ساز بودند، اما به‌دقت کوبیده‌کاری شده بودند تا دست‌ساز به نظر بیایند. دقت و مهارت مشابهی برای پشت‌بام گالی‌پوش به کار رفته بود، چون نی یا گالی واقعی نبود، کاغذ نسوز سنگینی بود که به صورت راه راه رنگ‌آمیزی شده بود تا شبیه نی به نظر بیاید.

سلیقهٔ غالب که «اسپانیایی» بود، در اتاق نشیمن به کار رفته بود. دیوارها نارنجی کم‌رنگ با لکه‌های صورتی بود که چند درفش ابریشمی از نشان‌های خانوادگی به رنگ قرمز و طلایی به آنها آویزان بود. کشتی بادبانی اسپانیایی بزرگی هم روی تاقچهٔ بالای بخاری بود. بدنهٔ کشتی گچی بود و بادبان‌هایش کاغذی و دکل‌هایش سیمی. توی بخاری، گونه‌های متنوعی از کاکتوس در گلدان‌های مکزیکی با رنگ‌های شاد بود؛ بعضی از گیاهان از لاستیک و چوب‌پنبه درست شده بود. بقیه واقعی بودند.

اتاق با دیوارکوب‌های خاصی به شکل کشتی‌های بادبانی روشن می‌شد که لامپ‌های نوک‌تیز کهربایی‌رنگی از عرشهٔ آنها بیرون زده بود. میز لامپی داشت با حباب کاغذی که برای آنکه شبیه پوست حیوان شود به آن روغن زده بودند و رویَش کشتی‌های بادبانی بیشتری نقاشی شده بود. در دو طرف پنجره‌ها، پرده‌های مخمل قرمزی از نیزه‌های سیاه دوسر آویزان بود.