دستهایش خونی چشمهایش گریان

مراسم مجسمه کشی از بین ده‌ها نفری که می‌خواستند بروند بالا و زنجیر را به گردن مجسمه بیندازند، فقط یک مرد میان‌سال موفق شد. زنجیر را قلاب کرد و انداخت به گردن مجسمه و بعد گفت: «بکشید». سر دیگر زنجیر را به ماشینی بستند و کشیدند و زنجیر پاره شد. مرد گفت: «مرتیکه دیروز گورشو گم‌کرده، حالا مجسمه‌اش زنجیر پاره میکنه واسه ما!» بعد تف کرد به‌صورت مجسمه و گفت: «پفیوز!» مرد زنجیر را بست به کمر مجسمه. بعد گفت: «همین‌الان باید کمر شاه را بشکنیم».

یک نفر داد زد و گفت: «نه، به گردنش ببند».

بعد خواست بالا برود؛ نتوانست، افتاد پایین.

دوباره فریاد کشید: «به گردنش ببندید، فقط به گردنش.» به گردن خود اشاره کرد و با صدای بلند داد زد: «به گردنش، به گردنش».

مرد بالایی گفت: «نمی شه، کوتاهه، نمی رسه، باید کمرشو بشکنیم».

سر دیگر زنجیر را می‌خواستند به کامیون ببندند. مرد معترض نگذاشت. گفت: «باید به گردنش ببندید. باید گردنشو بشکنید».

چند نفر آمدند جلو تا مرد معترض را آرام کنند تا مراسم مجسمه کشی تمام شود. مرد معترض راضی نشد و گفت: «باید گردنش را اول بشکنید؛ اول گردنش را بعد.» آب‌دهانش را قورت داد و ادامه داد: «ماموراش گردن من را ...» حرفش را ناتمام گذاشت و یقة پیراهنش را باز کرد. استخوان قلمبه‌ای را که از گوشی کتفش بیرون‌زده بود، به جماعت نشان داد.