خداحافظ گاری کوپر

ــ آخه اين گاری كوپر به چه دردت می‌خوره؟

لنی پاسخی نمی‌داد و با دقت عكس را سرِ جايش می‌گذاشت.

ــ می‌خوای يه چيزی بهت بگم؟ باباجان گاری كوپر مُرد. مُرد و رفت پی كارش. همين و والسلام. اون آمريكايی خونسرد و مطمئن از خود و مهارتش در تيراندازی كه با تبهكاران می‌جنگيد، هميشه جانب حق و عدالت را می‌گرفت و هميشه هم در پايان پيروز می‌شد، دوره‌اش تمام شد، مرد، فاتحه. اون آمريكايی با تمام اعتماد به نفس‌اش، تشريف برد، اون دنيا. الآن بحث از ويتنامه، از دانشجوهای دانشگاه‌هاست كه مشت‌هاشونو بردن بالا و محله‌های سرخپوست‌هاست. بای‌بای گاری كوپر، خدا رحمتت كنه.

بچه‌ها ساكت می‌شدند، لنی رو برمی‌گرداند و تظاهر می‌كرد دارد در كوله‌پشتی‌اش دنبال چيزی می‌گردد.

ــ اكنون نوبت كندی است كه با آن مرزهای جديدش به سادگی سرمان شيره بمالد، يعنی بای‌بای مرد خونسردِ بی‌عيب و محكم چون كوه. اكنون ديگر نوبت فرويد است و عقده و از اين جور زرت و پرت‌ها. گاری كوپر با تمام خونسردی و مهارتش رفت بر دست ننه‌اش. الآن ديگر همه مافنگی شدن. مرز جديد ال.اس.دی است. اونوقت تو چسبيدی به اون عكس؟ اونو رو سرت گذاشتی و حلوا حلوا می‌كنی؟ چرا سراغ كتاب مقدس رو نمی‌گيری؟

بعد ديگران را شاهد می‌گرفت:

ــ حسابشو بكنين. اين مردك هزارها كيلومتر از آمريكا فاصله گرفته ولی هنوزم عكس گاری كوپر تو جيبشه؟ راستی كه گريه داره.