حجره شماره دو

بعد از اینکه نگارش کتاب تمام شد، تصمیم داشتم خاطراتش را تا فوت امام خلاصه کنم تا کتاب پرحجم نشود. اما شهیدی به خوابش می آید و می‌گوید: چرا قصه‌ی آن دو دانشجوی وهابی که در سال ۷۰ در مکه شیعه‌شان کردی را در کتاب نیاوردی.
وقتی خوابش را برایم تعریف کرد، خشکم‌ زد. نشستم و فصل آخر کتاب را هم اضافه کردم.
سال ۹۶ به کما می‌رود. دکترها می‌گویند احتمال زنده‌شدنش یک درصد است. اما بعد از یک هفته برمی‌گردد. خودش می‌گفت:
"در یکی از روزهای گرم تیر سال ۹۶ در خانه نشسته بودم. ناگهان، حس کردم دارم از زمین جدا می‏شوم. هر لحظه منتظر بودم تا از قید دنیا رها شوم... فوراً آمبولانسی خبر کرده بودند تا مرا به تهران ببرند. من که از همان دقایق اول از هوش رفته بودم و چیزی به خاطر نداشتم، نزدیک مرقد امام خمینی(ره) ناگهان حس کردم روبه‏‌روی گنبد حرم سیدالشهدا(ع) هستم و دستی از دل حرم به سمتم دراز شد. آن دست چیزی مثل خاک را در کف دستم گذاشت و صدایی آمد: «این هم دوسومش!»
.
همه‌ی این خاطرات عجیب در "حجره‌ی شماره‌ی دو" ثبت شده است