کتاب «درنگی در سکوت عرفانی» تازهترین اثر منتشر شده از قربان ولیئی شاعر و پژوهشگر معاصر است که در زمینه ادبیات عرفانی و عرفان صاحب نظر و تاملات قابل توجهی است. این کتاب که در قالب پایاننامه دکتری وی پیش از این تدوین و در دانشگاه تربیت مدرس دفاع شده بود، درباره موضوع سکوت و خاموشی در ادبیات و عرفان ایرانی اسلامی و با نگاهی به برخی از مهمترین آثار ادبی عرفانی ایران از جمله کشف المهجوب، رساله قشیریه، مرصاد العباد، مصباح الهدایه، مقالات شمس، فیه مافیه و برخی دیگر از متون از این دست نگارش یافته است. ولیئی در این کتاب انواع خاموشی در عرفان اسلامی، تحلیل محتوای چرایی خاموشی عرفانی، خاموشی در منازل سلوک عرفانی و فلسفه سکوت و خاموشی و سخن گفتن در فلسفه و عرفان ایرانی اسلامی را مورد توجه قرار داده است. در بخشی از مقدمه خود بر این اثر می نویسد: در میان مجموعه اعمالی که در سلوک عرفانی وجود دارد، برخی جایگاهی ویژه دارند و در زبان اهل عرفان به «اصول» معروفند. بسیاری از عارفان خاموشی را از اصول دانستهاند؛ زیرا خاموشی در منظر عارفان، در رساندن سالک به معرفت شهودی از طریق فنای در حضرت حق، نقشی بنیادی دارد.
قربان ولیئی از معدود شاعرانی است که به دور از جریانها، خلوت دنجی را برای سرایش خویش انتخاب کرده است. اشعار قربان ولیئی برگرفته از سبک و سلوک زندگی وی هستند و همین آنها را از شعر سایر شعرا متمایز میکند. از ولیئی تا کنون چندین کتاب به چاپ رسیده است: «درخت در خودش راه میرود»، «باید نوشت نام تو را با پرندهها»، «ترنم داوودی سکوت»، «گفتم به لحظه نام تو را، جاودانه شد»، «ضربان ذات» و «لحظهی جهان» و... که گزیدهای از این کتابها به همراه چند غزل جدید را میتوان در «موسیقی نواحی جان»، بهانتخاب زهیر توکلی و مبین اردستانی بهنظاره نشست.