رابیندرانات تاگور، زاده ی ۷ مه ۱۸۶۱ و درگذشته ی ۷ اوت ۱۹۴۱، شاعر، فیلسوف، موسیقیدان و چهره پرداز اهل بنگال هند بود. نام آوریش بیشتر به خاطر شاعری اوست. وی نخستین آسیایی برنده ی جایزه ی نوبل بود. پدرش دبندرانات (مهاریشی) و مادرش سارادادیوی نام داشت. پدر تاگور غزل های حافظ را از برداشت و به اشعار فارسی علاقه وافری داشت. او خود را متعلق به سرزمین ایران می دانست. به تاگور لقب گوردیو به معنای پیشوا داده اند. وی از سردمداران دیرین و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان به شمار می آید.
در این کتاب پنج نمایش نامه از مشهورترین نمایش نامه های تاگور،فیلسوف و شاعر هندی،ترجمه شده است.در نمایش نامه پستخانه سخن از پسر کوچک،یتیم و بیماری است که به طبیعت عشق می ورزد،در نمایش نامه مرتاض تاگور میگوید:«خوشبختی را نباید در کناره گیری از جهان جست و جو کرد.»وی با گوشه نشینی مخالف است.مالینی رنگی از عقاید برهمنی دارد و شاعر نوشته شده است.قربانی داستان پادشاهی است که خونریزی آدمیان و جانداران دیگر را منع میکند.پادشاه و ملکه یکی از بهترین نمایش نامه های تاگور است.گفت و گوهای شیرین و شورانگیز این نمایش نامه آن را به صورت شاهکاری بزرگ در آورده است.