تالار فرهاد

«تالار فرهاد» رمانی عاشقانه-فلسفی نوشته عباس پژمان(-۱۳۳۷) است. «تالار فرهاد» داستان عاشقانهٔ یک دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران است. جوان دانشجو برای گذراندن دوران طرح و خارج از مرکز خود به سنندج می‌رود. شهری که یکی از دوستان قدیمی‌اش در آن اقامت دارد. در سنندج دل‌بستهٔ همکار خود می‌شود. اما فرانک آدم عجیبی است با زندگی‌ای عجیب: از مصر آمده و به دلیل شرایط سیاسی ایران و وضعیت مالی پدرش مجبور شده در ایران ادامهٔ تحصیل دهد. گفتگوهای این دوشخصیت و رفتار فرانک باعث می‌شود بحث‌هاشان سمت‌وسویی فلسفی و روان‌شناختی پیدا کند. از بودا گرفته تا نیچه و فروید. در این صحبت‌ها و مجادلات فلسفی آنچه بیش از همه بارز است مسئلهٔ عشق، مرگ و زندگی است. فرانک شروع به دیدن خواب‌ها و یادآوری چیزهایی می‌کند که نه اصلا به او مربوط است و نه در زندگی او رُخ داده. انگار که فرانک زندگی‌های دیگری نیز در گذشته‌هایی دور داشته. محبت میان فرانک و شخصیت اصلی داستان اوج می‌گیرد و همزمان نیز خواب‌ها و یادآوری‌های فرانک افزایش پیدا می‌کند و با عشق‌خام دوران نوجوانی محبوبش پیوند می‌خورد. طوری که دیگر دارد مخل زندگی فرانک می‌شود. اما فرانک همچنان جز محبوبش، نمی‌تواند به کس دیگری چیزی بگوید، چه اینکه همگان او را دیوانه خواهند دانست. این رمان، اثری عاشقانه با درون‌مایه‌هایی فلسفی است. نظریه‌هایی که نویسنده‌اش برای طرح کردن آن‌ها از روایت‌های داستانی کمک گرفته و موفق هم بوده. رمان با اینکه روایتگر یک داستان است اما پُر از داستان‌های کوچکی است که خود در هم فرو می‌روند. روایت‌هایی عاشقانه که از تکرار عشق می‌گویند. عشق‌هایی که در آدمی باقی‌ست، هرچند منشأ اثر آن‌ها ناپدید شده باشد. برای همین است که می‌گوید «همه چیز در دنیا عیناً تکرار می‌شود.»