بی‌ تو نبودن

همه شب دست به دامان خدا تا سحرم/ که خدا از تو خبر دارد و من بی‌خبرم رفتی و هیچ نگفتی که چه در سر داری/ رفتی و هیچ ندیدی که چه آمد به سرم گرمی طبعم از آن است که دل‌سوخته‌ام/ سرخی رویم از این است که خونین جگرم کار عشق است نماز من اگر کامل نیست/ آخر آن‌گاه که در یاد تواَم در سفرم ای که در آینه هر روز به خود می‌نگری!/ من از آیینه به دیدار تو شایسته‌ترم عهد بستم که تحمّل کنم این دوری را/ عهد بستم ولی از عهد خودم می‌گذرم مثل ابری شده‌ام؛ دربه‌در شهر به شهر/ وای از آن دم که به شیراز بیفتد گذرم