بهانه‌ ها

از خاطرِ عزیزان، گردون سترد ما را/ هر کس به یاد ما بود، از یاد برد ما را خوبان گنه ندارند، گر یاد ما نکردند/ چون شعرِ بد به خاطر، نتوان سپرد ما را با اصلِ کهنۀ خویش، دلبستگی نداریم/آسان توان شکستن، چون شاخِ تُرد ما را ما برگ‌های زردیم، افتاده بر سرِ هم/ در قتلگاهِ پاییز، نتوان شمرد ما را سرجوشِ عمرِ خود را، چون گل به باد دادیم/ در جامِ زندگانی، مانده‌ست دُرد ما را با این دغل حریفان، بازی به دستخون است/ وز نقشِ کم نمانده‌ست، امّیدِ بُرد ما را گو جانِ خستۀ ما، با یک نفس برآید/ اکنون که آتشِ عشق، در سینه مُرد ما را چون سایه در سفرها، پابندِ دیگرانیم/هر کس به راه افتاد، با خویش برد ما را