اکنون و آینده ما

زمان، اکنون، گذشته و آینده الفاظ و مفاهیمی هستند که بسیار به کار می روند.
اما براستی شرایط این مفاهیم چیستند؟
گذشته و اکنونیت ما چیست و چه چیز قوام بخش آینده ماست؟
آیا آینده نقطه یا جایی است که بید بدان برسیم یا آینده ما ربطی وثیق با اکنونیت ما و نحوه بودن مان دارد؟
آیا همه جوامع بالضروره و لامحاله به سوی آینده حرکت می کنند یا هم چنین ممکن است اسیر حالی مکرر و تکرار پذیر باشند؟
در جوامع توسغه نایافته نیز، به تبع جوامع توسعه یافته غربی، بسیار از آینده نگری و آینده اندیشی سخن گفته می شود و در آن ها به تازگی نهادهای آینده پژوهی نیز تاسیس شده است و متخصصین رشته های گوناگون هم اطلاعات بسیاری در خصوص وضع موجود و امکان های آینده گرد آوری کرده اند. اما آیا به راستی آینده نگاری، آینده نگری و آینده اندیشی یکی است؟
چه کسی به حقیقت می تواند از آینده سخن بگوید؟
آیا افق های آینده برای همه جوامع گشوده است؟
آینده با وضع کوچه بازار و مدرسه و کار و اشتغال و اخلاق عمومی چه نسبتی دارد؟
آینده نگری از چه شرایط و لوازم خاصی برخوردار است؟
آینده اندیشی با فلسفه چه نسبتی دارد؟
این ها برخی از پرسش های است که فیلسوف گران قدر روزگار ما، دکتر رضا داوری اردکانی کوشیده اند در این دفتر به آن پاسخ دهند.