استیو جابز غلط کرد با تو

یک عصر پاییزی در سال ۱۳۹۵ از یک روز سنگین کاری برگشتم خانه و حس کردم به تغییر نیاز دارم. مثل تمام عصرها جوراب‌هایم را در آورده و انداخته بودم پای کاناپه، دراز کشیده بودم و کنترل تلویزیون در دست، کانال عوض می‌کردم. خیلی خوب است که در هر روز و ساعتی که تلویزیون را روشن کنید، حتماً یکی از کانال‌ها مستندی دربارهٔ موجودات زنده پخش می‌کند که دیگر با عنوان «راز بقا» جا افتاده و به نظرم واقعاً عنوان گویا و بامسمایی است. مهم نیست موضوع دربارهٔ جفت‌گیری مرغ بهشتی باشد یا خودپروردگی فیتوپلانکتون‌ها، به هر حال جان مطلب این است که یک جاندار یا گروهی از جاندارها برای گذران زندگی هر چه از دست‌شان بربیاید انجام می‌دهند و حتی گاهی برای سیر کردن شکم‌شان یا تشکیل خانواده و بقای گونه‌شان فراتر از سطح انتظار ظاهر می‌شوند.

دو بار بیشتر دکمهٔ ریموت‌کنترل را فشار نداده بودم که چشمم افتاد به یک موجود دریایی به رنگ نارنجی خیره‌کننده که سرخوش و رقصان مثل دامن کلوش پیچ‌وتاب می‌خورد و در پس‌زمینهٔ آبیِ یکدست اقیانوس حرکت می‌کرد. جست‌وجوی بی‌هدفم برای پیدا کردن برنامه‌ای گیرا به پایان رسید، کنترل را گذاشتم کنار و مشغول تماشای مستند شدم. بعد از چند دقیقه فهمیدم مثل باقی مستندهای دریایی صرفاً قرار نیست ببینیم چطور یک آبزیِ کمتردیده‌شده شباهت شگفت‌انگیزی به بافت صخرهٔ مرجانی دارد و خودش را موذیانه استتار می‌کند تا شبیه شاخه‌های مرجانی به نظر برسد و سر فرصت جستی بزند و یک ماهیِ از همه‌جا بی‌خبر را که مشغول پرسه زدن در محله‌شان است، ببلعد. موضوع مستند دربارهٔ آبسنگ‌ها و تپه‌های مرجانی بود. این‌که میلیون‌ها سال به بقایشان ادامه داده‌اند و مثل شهرهای پرجنب‌وجوش ما روی خشکی، برای خودشان پایه‌های تمدن آبزی‌ها را زیر دریا تشکیل داده‌اند.