از دیار حبیب

هوا رو به تاریکی می‌رود و حبیب اگر بتواند تاریکی را محمل سفر خود کند، هم امشب دعوت به انجام می‌رسد. عبور از میان خیل دشمن هم کار دشواری است. حبیب با فاصله‌ای نسبتا زیاد، سپاه دشمن را دور می‌زند و با سرعت به سمت قبیله خود می‌تازد. راه سپردن به آن سرعت و در تاریکی شب، با چشم‌های کم سوی حبیب، درحالی که ماه نیز از نمایش نیم چهره خود هم بخل می‌ورزد، کار آسانی نیست. اگر چشم‌های تیزبین و فراست کم‌نظیر اسب هم نباشد، معلوم نیست این تاریکستان چگونه باید طی شود. شعله‌های آتش چادرها، نشان می‌دهد که خواب، هنوز هشیاری قبیله را نربوده است. صدای فریاد اولین نگاهبان شب، به حبیب می‌فهماند که به مرز قبیله رسیده است و باید اسب را به تعجیل بایستاند تا از تیر هشیار نگاهبان در امان بماند. چهره حبیب آن‌قدر آشنا هست که در دیدرس روشنایی مشعل، شناخته شود و با احترام و عزت پروانه عبور بیابد. حضور بی‌وقت و ناگهانی حبیب در میان قبیله، جز سئوال و اضطراب و حیرت چه می‌تواند در پی داشته باشد. به چشم برهم زدنی، حبیب در میان دایره‌ای از مشعل و سئوال و کنجکاوی قرار می‌گیرد، همه مردان قبیله می‌خواهند بدانند که چه خبری پیر قبیله را این وقت شب به بیابان کشانده است. همه، همدیگر را به سکوت دعوت می‌کنند تا حبیب سخن بگوید :«بهترین هدیه‌ای که رائدی برای قبیله‌اش می‌آورد، چیست؟ من همان را برایتان آورده‌ام...»

نفس در سینه قبیله حبس می‌شود؛ در این هنگامه شب و ظلمت و بیابان، بهترین هدیه یک پیر قبیله چه می‌تواند باشد؟ همه، گوش‌ها را تیز و چشم‌ها را تنگ‌تر می‌کنند تا ماجرا را دقیق دریابند.

حبیب اگر چه پیر است، اما هنوز خاطره دلاوری‌های او دشمن را از اطرافش می‌گریزاند. جنگ زیاد طول نمی‌کشد. پنج به یک و پانصد به نود و یک، تکلیف را یکسره می‌کند. از دو سپاه، کشته‌ها و اسب‌ها به زمین می‌افتند و خاک بیابان را به سرخی گل می‌کنند. از کاروان آن‌چه برجای می‌ماند، چاره‌ای جز گریز نمی‌بیند، کشته‌های خویش را در طرفه العینی به اسب‌ها می‌بندد و راه گریز پیش می‌گیرد. کشته‌های دشمن هم چنان برزمین می‌ماند و لشکر ابن سعد فاتح به سوی اردوگاه بازمی‌گردد.