آمریکایی

در همچون سنگ خارا سخت بود. حتی اگر در گذشته شخصیت دیگری داشت، یعنی ضعیف یا احساساتی یا با محبت یا مهربان بود، اکنون دیگر اثری از آن برجای نمانده، هیچ اثری. میان او و پسرک ترس حاکم بود. هنگامی که پسر مرتکب خطا می‌شد یا کاری می‌کرد که پدر آن را خطا می‌انگاشت، کار به تنبیه می‌کشید. برای نگارش همهٔ سختی‌ها و تلخی‌هایی که ردّ خود را در پدر برجای نهاده بودند، طوماری به درازای رودخانهٔ اُهایو لازم بود و اندکی از همهٔ آن مرارت‌ها در تنبیه‌هایش اثر می‌گذارد. پدر مشروب نمی‌نوشید، جز آبجو، اما همان‌طور که بعضی‌ها با مشروب عقده‌های خود را خالی می‌کنند، او با ابراز خشم عقده‌هایش را خالی می‌کرد و خشم در تنبیه تجلی می‌کرد.

بر دیوار آشپزخانه ستام و یراقی کهنه آویخته بودند و وقتی پدر خشمگین می‌شد به‌سوی آن می‌رفت و حالت رُخسار آفتاب سوخته و پُرچروکش، آنچه پسرک می‌بایست درک کند را به او می‌فهماند. قیافه‌ای که برای پسرک می‌گرفت ویژهٔ او بود. خشمی شدید که نشان می‌داد حساب خطای او از خطاهای دو برادر و سه خواهرش جداست.