محصولات با برچسب 'آریل دورفمن'

«شکستن طلسم وحشت» رمانی دربارهٔ یک محاکمه است. محاکمهٔ شگفت‌انگیز و پایان‌ناپذیر موجودی مهیب و دیوصفت در پوست انسان، به اسم آگوستو پینوشه. آگوستو پینوشه، دیکتاتور شیلی، کسی است که بیش از ۴۰۰۰ نفر را در دوران حکومت خود یعنی از ۱۱ سپتامبر سال ۱۹۷۳ تا ۱ مارس ۱۹۹۰ به خاک و خون کشید و ۱۰۰۲ نفر از این قربانیان هیچ تاریخ مرگی ندارند و ناپدیدشدگانی هستندکه خانواده‌هایشان هنوز نتوانسته‌اند آن‌ها را به خاک بسپارند. در گورستان عمومی شهر سانتیاگو دیواری است که نام تمام قربانیان روی آن نوشته شده است و حتی جایی هم برای قربانیان بیشتر در نظر گرفته شده، آن‌هایی که هنوز ممکن است پیدا شوند و نامشان به این دیوار اضافه شود هرچند خیلی از خانواده‌ها هم هیچ‌گاه نام قربانیان خود را گزارش نخواهد کرد چراکه هنوز از بازگشت پینوشه‌ها واهمه دارند. آریل دورفمن، استاد بزرگ ادبیات و یک شیلیایی تبعیدی است که در این اثر از پینوشه، جنایات و محاکمه او می‌گوید. او که ده سال پس از کودتای شیلی به کشورش بازگشت خاطرات خود را از دوران محاکمه و روزهای آخر پینوشه در این کتاب نوشته است: «گذشتهٔ او و بریده‌ٔ روزنامه‌ها را بالا و پایین می‌کردم بلکه از مردی که زمام امور شیلی را به دست گرفته بود رد پایی پیدا کنم - مردی که می‌توانست بدون هیچ تکلفی بگوید که در آن کشور، بدون خبردار شدن او برگ هم به زمین نمی‌افتد. دنبال سرنخ می‌گشتم و تقریباً هیچ‌چیز دستگیرم نشد، انتظارش را نداشتم. وقتی زندگینامهٔ خودنوشتش را می‌خواندم - کودکیِ سبکبارش در دههٔ ۱۹۲۰ در بندر والپارایزو، شیطنت‌های دوران دانشجویی‌اش در دانشگاه افسری دههٔ ۱۹۳۰، سه کتاب مهجورش دربارهٔ ژئوپولتیک که در آنها حتی یک کلام حرف جنجال‌برانگیز یا موضع‌گیری سیاسی به چشم نمی‌خورد، کارنامهٔ نظامی کسالت‌بار و بی‌حادثه‌اش - نمی‌توانستم این حس را کنار بزنم که داشته پنهان می‌شده، تمام عمرش شاید حتی از خودش داشته پنهان می‌شده، از بچگی یاد گرفته که به هیچ‌کس، شاید حتی به آینهٔ روبه‌رویش یا به همسرش هم نگوید که واقعاً کیست، نگوید که روزی می‌تواند چه کسی بشود.»

آریل دورفمن این معمای جنایی-موسیقایی واقعی را از دل تاریخ بیرون کشیده؛ سال 1789 است و موتزارت از سر احترام و کنجکاوی‌ بر مزار یوهان سباستین باخ حاضر شده. شایعه است جراح چشم‌پزشکی باخْ، آهنگسازِ کبیر، را به قتل رسانده‌است. چهل سال بعد، موتزارت جوان برای پیدا‌کردن پاسخ این معما در هزارتویی از موسیقی و شرارت گم می‌شود و در روزگار سرکشی‌ها همراه با آهنگ‌سازان نابغه‌ در سالن‌های موسیقی و نجیب‌خانه‌ها دم‌خور شارلاتان‌ها و نجیب‌زادگان می‌شود. موتزارت با آن صدای گرم و جوانش راوی این معماست؛ در جست‌وجوی سرنخ سراغ مرگ مرموز فریدریش هندل، موسیقی‌دان هم‌عصر باخ، رفته و البته سایه‌ی کریستین باخ به‌عنوان میراث‌دار باخ کبیر در تمام این مسیر بر سرش سنگینی می‌کند و بازمانده‌ی آن جراح متهم‌به‌قتل او را هر دم به جهان زیرینِ مملو از عیش و عشرت می‌برد.

این کتاب داستان گروهی از زنان است که شورشی را طراحی می‌کنند؛ زیرا همسران آن‌ها جانشان را در یک جریان سیاسی از دست داده‌اند. اتفاق‌های این داستان در روستایی در یونان سال 1942 رخ می‌دهد، این دورافتادگی و بی‌زمانی و بی‌مکانی داستان نشان از وجود دیکتاتوری در تمام دنیا است. هر کجای این دنیا می‌تواند نظام سلطه‌گر و ظالمی وجود داشته باشد و به مردم آسیب بزند. دیکتاتوری زمان و مکان ندارد و هر کس می‌تواند این کتاب را به سرزمین دیکتاتور زده‌ی خودش شبیه بداند. شخصیت‌های عمده‌ی این داستان زنان هستند و آن‌ها هر روز جنازه‌ی یکی از پسران یا همسرانشان را در رودخانه‌ای پیدا می‌کنند. دولت به این زنان اجازه‌ی سوگواری و مراسم تدفین نمی‌دهد و این زنان روبه‌روی این نظام سرکوبگر می‌ایستند. این داستان زن محور دارای فصل‌های متعدد است که با راوی‌های مختلف نوشته شده است. «سوفیا آنجلوس»، مادربزرگ خانواده یکی از شخصیت‌های اصلی این داستان است که رفتار و عملکردش نشان از شجاعت در مواجهه با ستم‌های سیاسی است. کتاب «بیوه‌ها» از توصیفات و فضاسازی‌های بسیار خوبی برخوردار است و خواننده در تمام طول کتاب می‌تواند وقایع را متصور شود. این داستان درواقع یادآور نام افرادی است که در طول تاریخ در میان بازی‌های سیاسی قربانی شده‌اند و زندگی و جانشان را از دست داده‌اند.